dinsdag 31 december 2013

2013

Afgelopen jaar begon ik met bloggen. Met twijfel... of het nu wel de juiste manier was, en welk doel het had om mijn gedachten op het web te zetten. Het ene blog bleef in mijn hoofd zitten, het andere rolde met gemak het blog op, en weer een ander stond lang in mijn concepten voordat ik het publiceerde.

Ik ontdekte nieuwe blogs, ontmoette in "digiland" mensen met een hart op Jezus gericht. 
En dat is denk ik wat mij het meest bemoedigde, de worsteling die gedeeld werd, het vasthouden aan Gods woord, Zijn beloften. Het wonderlijke dat Hij met elk van ons bewogen is.




Bedankt voor het lezen, voor de reacties, voor de mails.
Bedankt voor de herkenning, de bemoediging, het gebed.

Het heeft mee- geholpen mijn blik op Jezus te houden. 
Daar waar omstandigheden donker zijn laat Jezus zijn Licht schijnen. Het maakt niet uit wie we zijn en welke plek we hier op aarde gekregen hebben. Als we ons oog op Jezus houden, dan zal Hij het doen!


De genade van onze Heere Jezus Christus zij met u allen! 




donderdag 19 december 2013

Het Licht schijnt door de duisternis

De kerstman zwaait me vrolijk toe. De kerstbomen en lichtjes geven in alle kleuren licht. Het is avond en ik rij langs verlichtte huizen. Menig huis is het bekijken waard, van stijlvol tot propvol...


Terwijl ik aankijk tegen de buitenkant van de huizen voel ik de vrede en dankbaarheid in mijn hart. Het verbaast me. De lichtjes doen me even niet denken aan de leegte, mensen die niet weten wat ze vieren, ze doen me denken aan het Licht. Kerst het feest van het Licht wat naar de aarde kwam.
De Zaligmaker is geboren, Hij is Christus, de Heere!

Wij mogen feestvieren omdat God Zijn Zoon naar de aarde zond. Het Licht wat schijnt in de duisternis, het Licht wat ons voorgaat: Ik ben het Licht van de wereld; wie Mij volgt, zal beslist niet in de duisternis wandelen, maar zal het Licht van het leven hebben. (Joh 8:12)

Daar tussen al het kitsch en kunstige licht schijnt krachtig die grote ster, ik voelde het, de ster scheen door tot in mijn hart!

En ik weet het weer voor mezelf, laten we het oog gericht houden op Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof. 

Gericht op Hem geeft het Licht in je hart!



Ik kan kerstfeest vieren...

maandag 16 december 2013

God met ons!

Ik heb het goed, heel goed. Ik heb het materieel beter dan mensen die niet weten wat ze vandaag moeten eten. Ik heb het goed omdat ik naar de dokter kan en daarmee in onze ogen met eenvoudige middelen het leven verbeterd kan worden, in plaats van geen dokter, geen medicijnen en dicht bij de dood te moeten leven. Ook al kan ik geen bord ophangen, "maar ik en mijn huis wij zullen de Heere dienen". Ik kan de bijbel in mijn boekenkast zetten, ik kan hem lezen en ik kan Hem dienen.


Toch kan ik het allemaal heel goed weten, maar de dankbaarheid is niet altijd in mijn hart te voelen. Niet dat ik nu zo heel ondankbaar ben, maar ik ken momenten dat ik onrustig ben. De vrede in mijn hart niet overheerst. 

Dan is dankbaarheid een wereld van verschil met innerlijke vrede.

Bijvoorbeeld wanneer ik zelf niet goed in mijn vel zit, en God verder weg lijkt dan een tijd geleden. Ik wil het wel, maar weet dan niet meer goed hoe. Ik hoor Hem niet, en ik ga jachtiger leven,  gebedje hier, beetje naastenliefde daar, preek luisteren. Het raakt me niet en dan, heb ik het grootste gevaar ontdekt, dan verslap ik. Ik twijfel niet aan Gods liefde voor mij, en wie Hij is, maar ik twijfel aan mezelf.
De afstand wordt groter en om terug te keren denk ik dat ik die weg terug moet gaan om Hem weer te vinden. Ik moet ervoor werken om het weer goed te zien maken, en ik loop nog iets harder voor de ander, terwijl mijn hart er niet zo in meegaat. "Zalig worden door goede werken". 

Het zijn de kleine dingen die me weer terug brengen. Zegeningen tellen zonder dat directe blije gevoel: dat dak boven mijn hoofd, die bijbel in de kast. Een tekst die nazingt in mijn hart, zonder dat ik hem nog na zou kunnen zeggen. Het gevoel bij dat gebed, het is ook voor mij. De letterlijke en figuurlijke zonnestralen. Ze stapelen langzaam weer op en dan opeens zie ik dat Hij zichzelf niet verplaatst heeft, dat ik de weg niet terug hoef te lopen om weer bij Hem te zijn. 
Het kan nu! 
Het kan nu omdat Hij niet verandert, Hij is dezelfde. Geen ingewikkelde formules of een doolhof om Hem weer te kunnen vinden. 
Het is zo'n wonder, elke keer weer opnieuw om Zijn liefde te ervaren...


Immanuël, God met ons!





donderdag 28 november 2013

Hij was er toen ook al bij!

Ben je ook weleens verbaasd of verwonderd als je terugkijkt op je leven zonder Hem dat je zo duidelijk Zijn leiding ziet? Opeens... achteraf terwijl je er toen niet mee bezig was?


Ik heb in mijn leven meer jaren zonder God geleefd dan jaren met Hem. Ik groeide wel op met het geloof hoor. Geloof ja... en wat dat inhield is de veel gehoorde kritiek, "de religie", de regels. Mijn jeugd bestond uit regels, strenge regels waardoor ik binnen de paden moest blijven van "het geloof". 

Dat het om Jezus ging? Dat God alleen de eer moest krijgen? Dat echt geloven ook leven voor Hem is? Dat geloven een relatie hebben met Hem is? Dat geloven zo een krachtbron is? En ik kan nog wel even doorgaan met al die vragen, waar ik ook een ontkennend antwoord op kan geven. Zo ontzettend arm, zo ontzettend leeg, zo een gemis.

Onbekeerd met de bijbel op schoot...

En waarom ik er over schrijf is niet omdat ik wil schoppen tegen mijn verleden, tegen regels op zich. Alleen het is niet de basis van het geloof! Het onderwerp ligt zo dicht aan mijn hart. Het raakt me zo als ik mensen "leeg" zie leven en oordelen over andere mensen die niet bekeerd kunnen worden of zijn. Niet bekeerd, niet wedergeboren omdat ze zich niet genoeg aan de regels houden, of niet voldoen aan de regels die men opgesteld heeft om bekeerd te kunnen zijn. 
Er is vergeten dat Jezus naar de aarde kwam voor onze zonden.

Slechts weinigen kunnen bekeerd worden, het was een kader in mijn hoofd geworden waardoor ik niet bekeerd kon worden. Hoe ik ook leefde en wat ik ook deed, onbereikbaar. Een gesloten deur, zelfs later op volwassen leeftijd, met eigen keuze's kon ik verwonderd zijn om de verandering van anderen maar voor mij was het niet mogelijk. Het stond gewoon vast, en was zo duivels sterk, een blokkade om Hem echt te gaan zoeken. Voor iedereen, maar niet voor mij.

Bekering bij mensen was moeilijker dan bij God.

"De dingen die onmogelijk zijn bij de mensen, zijn mogelijk bij God" (Lukas 18:27)

En toch Hij hield me vast, ik maakte niet de foute keuze's op momenten dat ik ze (ge)makkelijk had kunnen maken. Hij leidde mij al die jaren en raakte mij aan, ik raakte meer en meer overtuigd dat Jezus leefde en ook voor mij gestorven was omdat Hij kwam voor de zonden van de hele wereld, geen uitzonderingen!



En Ik zeg u: Bid, en u zal gegeven worden; zoek, en u zult vinden; klop, en er zal voor u opengedaan worden. (Lukas 11:7)






-wordt vervolgd-




donderdag 14 november 2013

Hoe overtuig je?

Er is verschil tussen onverschillig en kritisch. Ergens denk ik dat een onverschillige houding verder weg staat dan een kritische houding. Maar ik weet niet wat makkelijker is in het omgaan met anderen die niet geloven.
Ik denk dat de onverschillige ongelovige te vergelijken is met het zaad wat op de rotssteen valt. De kritische ongelovige met het zaad wat verstikt wordt. Maar bij beiden valt het niet in goede aarde.


Dat voel je...
En wat doe je ermee?

Bij mijn kritische gesprekspartner heb ik de neiging te gaan debatteren, overtuigen en getuigen, fanatiek op te veren omdat ik de kans "voel" iemand een zetje tot het geloof te geven. 
Bij mijn onverschillige gesprekspartner ben ik sneller geneigd mezelf gekwetst te voelen, omdat "alles" afketst. En er geen gesprek mogelijk is.

Laatst was ik als toehoorder aanwezig bij een gesprek van de criticus en een enthousiast herboren christen. Ik herkende het opveren, hij greep de kans met beide handen om te getuigen van zijn Heer! Ik voelde mee met hem en was blij om zijn vrijmoedigheid. Maar hoe meer het gesprek vorderde hoe meer een  buikpijn gevoel ik kreeg. De zogenaamde belangstelling van de criticus maakte plaats voor het onbeschaamd afvuren van kritische vragen. Er werd niet geluisterd en er was geen openheid, maar er werd geprobeerd iemand klem te zetten. Het vooroordeel wat er was moest bevestiging krijgen. Het was een jammerlijk gesprek, de boodschap kwam niet over.
Mijn medebroeder had daarentegen niets door en ging door met beantwoorden van alle vragen, het enthousiasme was niet kapot te krijgen, ook al mocht hij niet eens uitpraten. 

Toen ik afgelopen week een gesprek had met een criticus kwam dit gesprek in mijn gedachten. In plaats van op te veren, heb ik naar achteren geleund. En zelf vragen terug gesteld, geprobeerd mijn gesprekspartner te begrijpen in plaats van mijn geloof in God te verdedigen alsof ik God moet verdedigen?!

Ik kan niemand bekeren.
(Soms) moet ik veel meer aan God zelf overlaten en bidden voor die goede aarde. Hij is machtig, groot en goed. Van Hem verwachten!

Niet door onze kracht of geweld, maar door Zijn Geest!

donderdag 24 oktober 2013

Op een dag wist Hij alle tranen...


Soms is er verdriet en kan je je toch gedragen weten. Op dit moment is dat mijn beleving. Het gaat mij (nu) te ver om veel meer te schrijven, maar we kennen allemaal momenten van moeite of pijn.Onderstaand lied vertolkt mijn gevoel, niets kan mij scheiden van Jezus mijn Heer. Dank U Heer dat U er voor mij bent, dat ik U ken en ik bij U veilig ben.







IK ZAL ER ZIJN
Hoe wonderlijk mooi is uw eeuwige Naam.
Verborgen aanwezig deelt U mijn bestaan.
Waar ik ben, bent U: wat een kostbaar geheim.
Uw naam is ‘Ik ben’ en ‘Ik zal er zijn’.

Een boog in de wolken als teken van trouw,
staat boven mijn leven, zegt: Ik ben bij jou!
In tijden van vreugde, maar ook van verdriet,
ben ik bij U veilig, U die mij ziet.

De toekomst is zeker, ja eindeloos goed.
Als ik eens moet sterven, als ik U ontmoet:
dan droogt U mijn tranen, U noemt zelfs mijn naam.
U blijft bij mij Jezus, laat mij niet gaan.

‘Ik ben die Ik ben’ is uw eeuwige naam.
Onnoembaar aanwezig deelt U mijn bestaan.
Hoe adembenemend, ontroerend dichtbij:
uw naam is ‘Ik ben’, en ‘Ik zal er zijn’.

O Naam aller namen, aan U alle eer.
Niets kan mij ooit scheiden van Jezus mijn Heer:
Geen dood en geen leven, geen moeite of pijn.

Ik zal eeuwig zingen, dicht bij U zijn.

dinsdag 15 oktober 2013

Onkruid!

Ik huil en ben in paniek, verlies komt en ik kan het niet tegenhouden. Het glipt tussen mijn vingers door, het is frustrerend... zolang ik het nog probeer tegen te houden. Ik ben machteloos. Mijn hoofd kan het bijna niet dragen, en dan besef ik dat ik het moet accepteren...Er komt berusting, fase van verwerking, overgave naar God, ik voel me kwetsbaar en klein. 


In die fase ontmoette ik een "olifant", ze stampte rond in mijn domein. Ze trad het met beide voeten, en ik kon er niet boven staan, niet op dat moment...


Inwendig verwijt ik en zoek een manier om het te uiten, betaald te zetten, te laten voelen wat het met me deed. Waarom? Omdat ik me gekwetst en niet gezien voelde...


Het is een nare angel, waarvan ik weet dat ik moet vergeven, dat ik niet in boosheid verder moet leven...

Dat ik mijn boosheid niet moet voeden, omdat het groter wordt. 
In mij en om mij heen. 

Boosheid is onkruid, het woekert verder en verdrukt de mooiste planten. 

Het plantje wat voorzichtig en aarzelend groeide, de plant die al in bloei stond. 
Onkruid is sterk en kwaadaardig.

Welke plant geef je voeding?

En welke plant laat je voeden?  

Het leven in dankbaarheid met God geeft de mooiste bloemen. Die bloemen moeten groeien, hebben ruimte nodig. Ze zijn teer dus vanzelfsprekend hebben zij meer zorg en voeding nodig dan het onkruid. 

Met onkruid gaat het bijna vanzelf, het zoekt zijn weg wel naar alle kanten. En het heeft een harde aanpak nodig om het te verwijderen, omdat het niet vanzelf doodgaat. 




Zo zie ik het leven, wandelen zonder en wandelen met God. En gelukkig hebben wij een keuze, ik weet het en besluit de boosheid los te laten... en... ik hoef het helemaal niet alleen te doen! Hij is voor mij en naast mij en om mij heen... Heer U bent altijd bij mij!


Het lucht op en het geeft ruimte om weer adem te halen... 



Ik was bijna vergeten hoe het begon, wat er aan vooraf ging...


maandag 7 oktober 2013

Woorden uit de kindermond

Ze zijn vaak zo puur en oprecht, hun geloof zo vol vertrouwen. Zo eenvoudig en overtuigd dat ze kind van Jezus zijn. Ik ben gezegend met kinderen, en ze houden me zo vaak een spiegel voor. Daar waar ik wel eens twijfel, is het bij hen goed. Ik geniet ervan, ik leer ervan, worden als een kind denk ik dan. Blindelings vertrouwen op de Leidsman. Hij is er, wat Hij doet is goed.


Toen ik een keer vertelde tegen een gelovige dat ik alleen in het geloof stond, wees hij me op mijn kinderen. Hij noemde voorbeelden van volwassenen die tot geloof waren gekomen waarbij kinderen een middel waren.

Ik dacht er laatst weer aan toen ik over Augustinus (kerkvader) hoorde.
Tijdens een geestelijke crisis praatte Augustinus wanhopig tot God. Hij werd vastgehouden door oude zonden. In zijn wanhoop vroeg hij, hoe lang nog, waarom komt er geen einde aan. Terwijl hij huilde hoorde hij opeens uit een naburig huis kinderstemmen zingen, een kinderstem die steeds herhaalde: “Tolle lege, tolle lege.” (“Neem en lees!”)
De enige verklaring die Augustinus kon bedenken was dat hij van God bevel kreeg om de bijbel te openen en de eerste passage te lezen waar zijn oog op viel. De woorden van Romeinen 13: 13-14 troffen hem: Laten wij, als op klaarlichte dag, op een gepaste wijze wandelen, niet in zwelgpartijen, niet in dronkenschappen, niet in slaapkamers en losbandigheden, niet in ruzie en afgunst. Maar bekleed u met de Heere Jezus Christus, en verzorg het vlees niet om begeerten op te wekken.
Verder lezen wilde Augustinus niet en het was ook niet nodig. Want meteen, bij het eind van de zin, stroomde er als een licht zekerheid zijn hart binnen en vluchtte al de duisternis van zijn twijfelen heen.

Een mooi voorbeeld waarin kinderen een rol spelen.

Een mooi voorbeeld om de kinderen alles mee te geven over Jezus.
Laat ze zingen over Jezus. Hun gebedjes hardop uitspreken. De tekeningen ophangen. De kromste zinnen uitspreken. Hun kinderlijk geloof leven!



Ze laten zien, wat Jezus ons zelf vertelde: Laat de kleine kinderen tot Mij komen en verhinder hen niet, want voor zulke mensen is het Koninkrijk van God. (Luk 18: 16)

Jezus zei: Ja. Hebt u nooit gelezen:
Uit de mond van jonge kinderen en van zuigelingen hebt U voor Uzelf lof tot stand gebracht?
(Matt 21:16/ Ps 8:3)

Ik bid dat ze tot zegen zullen zijn!


zaterdag 28 september 2013

Zegen of kruis?


Hoe tevreden ben je met je plekje in dit leven? Hoe dankbaar ben je met de plaats die je inneemt?
Met de talenten en gaven die je hebt gekregen? Het gezin waar je deel van uitmaakt? De gemeente waarvan jij lid bent. Of spannender, de strijd waarmee jij te maken hebt in je leven?


Ik bedacht of ik dit blogje Tel je zegeningen IV zou moeten noemen, zo voelt het voor mij wel, maar het dekt niet helemaal de lading die ik wilde vertellen.

Afgelopen week was voor mij een week van tevredenheid, berusting, vrede, geloof, hoop en liefde…
Waarom? Ik zag mijn kruis als zegen.

Omdat Hij overal een bedoeling mee heeft.
Omdat Hij mensen gebruikt.
Omdat Hij vertrouwen vraagt maar tegelijkertijd zorg draagt voor mij.

Het is toch bijzonder dat ik op deze plaats leef in mijn gezin, en niet die ander waar ik weleens jaloers op ben door het vaste Godsvertrouwen, de energie of een sprekersgave. Dat ik die eerst helemaal niet op zoek was naar Hem, ook een plek in Zijn koninkrijk mag hebben. Dat ik met mijn zwakheden en dagelijks falen door Zijn kracht mag leven. 
Het is een voorrecht door Hem te mogen leven. Hij strekt Zijn hand naar mij uit, Zijn doel met mij is nog niet voorbij, ik heb een taak! 
Ik heb geen inzicht in Zijn plan, maar wel vertrouwen omdat Hij onmetelijk is!
Hij heeft een doel met jou en mij, met mijn talenten en gaven, met mijn falen en struikelen. Hij weet toch alle dingen, Hij voorzag deze plaats voor mij. 

Op deze plaats mag ik voor Hem leven, zending begint thuis, voor man en kinderen.
Godsgenade...

Dank U voor Uw inzicht, de geschonken krachten die U vermeerdert. 
Ik zal mijn best doen... gebruik mij als de klei van een pottenbakker...





maandag 16 september 2013

In de binnenkamer...

De laatste tijd worstel ik met bidden in groepsverband. Ik merkte op dat ik bidstonden, kringgebed vooral opzocht om de belofte: Waar twee of drie in mijn naam bijeen zijn zal Ik zijn. En ook, als twee “eenstemmig” verlangen, het zal hun ten deel vallen. (Matt 18)


Nu was er eerst de twijfel of de ander dan ook wel hetzelfde verlangen had, maar inmiddels heb ik wel geleerd dat gebedsverhoring anders gaat dan mijn denken en wensen. Ook Zijn tijd is vooral heel anders dan mijn tijd.

Ik blijf wat moeite houden met openbaar bidden en dan eerlijk aan mijn Vader vertellen wat mijn verlangens zijn, voor deze blog, t.o.v. mijn echtgenoot. Ik wil niet al mijn frustraties, teleurstellingen eruit gooien waar de ander bij meeluistert. Begrijp me goed, het is niet dat ik de situatie mooier wil schetsen dan die is. Ook niet vanwege het goedbedoelde meeleven of dat ik de ander niet vertrouw, maar het voelt respectloos alles eruit te “gooien”.
Alsof ik mijn man zwart maak, terwijl ik hem juist wil respecteren in de dingen die wel goed zijn, hem wil liefhebben.
Het “alleen” uiten, naar anderen om me heen, van frustraties en teleurstellingen zorgt er ook sneller voor dat ik daarin blijf hangen (en anderen soms met mij). Ik word verdrietig, en kan dan minder met vreugde voor mijn Schepper leven. 




Ik las een mooi antwoord op mijn worsteling en wil deze graag delen met jullie,

...wanneer u bidt,  ga in uw binnenkamer, sluit uw deur en bid tot uw Vader, Die in het verborgene is; en uw Vader, Die in het verborgene ziet, zal het u in het openbaar vergelden. 

Uw Vader weet wat u nodig hebt, voordat u tot Hem bidt!

(Matt 6)


woensdag 11 september 2013

Zoals ook wij vergeven

Elke dag bid ik het onze Vader. Meestal aan tafel. Sinds ik een preek hoorde over vergeving is het niet meer vanzelfsprekend te bidden.
Er is veel onrecht, en als ik in mijn recht sta, dan zijn er mensen die mij benadeeld hebben. Niet naar me omgezien hebben, of me benadeeld hebben. Er zijn genoeg voorbeelden te bedenken. 



Nu kan ik gelukkig niet heel lang boos blijven, de sfeer is onaangenaam... dus wil ik het snel oplossen, maar het liefste zou ik toch zien dat een ander mij toegeeft fout te zijn geweest. Het laat mij in mijn recht...

Zeker naar mijn man toe is het een proces waarin vergeven nog duidelijker voor mij naar voren komt...
In zekere zin dacht ik dat ik meer recht had dan mijn man, waarom? Omdat hij niet gelooft en ik wel. Het is erg hoogmoedig misschien, maar het is de gedachte die door mijn hoofd speelde bij ruzie en meningsverschillen. Ik krijg toch direct onderwijs, probeer er naar te leven en hij wijst het af...

En toch als je de woorden door laat dringen, staat er zo duidelijk "En vergeef ons onze schulden, zoals ook wij onze schuldenaren vergeven." Zoals ook wij! 


"Want als u de mensen hun overtredingen vergeeft, zal uw hemelse Vader u ook vergeven." 
(Matt 6)
www.cip.nl


Het is niet makkelijk, voor mij niet. Het is soms een directe worsteling in gebed. 
Ik legde Hem een keer voor: hij is toch fout, ik wil niet vergeven, hij moet nu een keer naar mij toekomen. Ik weet niet meer eens waarover de ruzie ging, maar in het gebed liet Hij me zien dat Hij al mijn schuld op zich genomen had aan het kruis. Heeft Jezus dat dan verdiend? 

Ik mag elke keer opnieuw bij Hem komen, en Hij vergeeft...
 "Wie ben ik dan dat ik niet de bereidwilligheid heb om anderen te willen vergeven?"
Ik liep weer naar beneden, en zei sorry voor mijn aandeel, mijn boosheid en dat ik zo niet mocht reageren. En mijn man? Hij zei sorry voor zijn aandeel...
Zo eenvoudig...

Als ik het niet in gebed breng, dan blijf ik boos, dan wil ik dat de ander eerst naar mij komt. Maar breng ik het in gebed, en dan geeft Hij mij zo'n vrede en vrijheid. Elke keer opnieuw, en het mooie? Ik ga steeds sneller vergeven, waarom? 


Omdat Jezus mijn voorbeeld is!







vrijdag 30 augustus 2013

Terug naar het begin


Soms ben ik moe van opgroeien in het geloof (Hebr 5). Niet dat ik het beu ben om me in te zetten voor Jezus Christus. Maar soms zou ik willen dat ik kind mocht blijven, en zo blijvend mag rusten in Zijn bescherming. Het christenleven heeft veel verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid weegt, de taken zijn zwaar, vaak loopt het anders als ik had gedacht, en ga zo maar door. Ik zie vaak die wedloop voor me, vooruitstrekken en volharden, en diezelfde wedloop nekt me. Ik struikel elke keer over mezelf…


In de vakantie dacht ik wel tot rust te komen, voelde de behoefte om dichtbij God te leven, de behoefte naar schuilen onder Zijn vleugels. De laatste weken voor de vakantie waren druk, vooral ook druk in mijn hoofd. En de behoefte was sterk naar rust…
Het kwam niet zoals ik dacht, een boekje met stiltetips kon me niet raken. Het gebed was onregelmatig, en de onrust bleef…

Tot ik de kinderen voorlas uit de kinderbijbel over de herder, die het verloren schaapje zoekt totdat Hij het gevonden heeft en terugbrengt naar de stal.



En opeens... zag ik wat ik eerder niet gezien had, de Herder legde het schaapje op Zijn schouders! en brengt het schaapje zo terug. 
Het schaap hoeft helemaal niet zelf te lopen, de weg zelf te zoeken of vooruit te lopen. Het wordt gedragen en zo thuisgebracht.



Dag aan dag draagt Hij ons!


donderdag 8 augustus 2013

De Verandering

De EO heeft een nieuwe serie, De Verandering. In De Verandering volgen de presentatoren christenen die op latere leeftijd tot geloof zijn gekomen. En, van wie de omgeving dit niet altijd makkelijk vindt. "Ze laten niet alleen degene aan het woord die christen is geworden, maar ook niet-gelovige omstanders. Familie en vrienden die erg begaan zijn met onze gast, maar zijn of haar keuze voor God niet altijd goed snappen en er soms zelf flinke moeite mee hebben."

Toen ik de aankondiging zag trok het mij, een soortgelijk verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn. Helaas wordt het programma laat uitgezonden, pas om 23:50 uur, maar via uitzending gemist is het natuurlijk na te zien. Gisteravond bekeek ik mijn eerste aflevering.




Op zoek naar herkenning, bemoediging, benieuwd naar de kijk vanaf de andere kant. En wat kan ik ervan leren?

Deze aflevering ging over Randy, een jonge man van 31 jaar. Hij feest zijn studententijd als een Casa Nova en door het volgen van een Alpha cursus wordt hij geraakt. Een hele korte samenvatting, als je de aflevering wilt zien  Aflevering EO de verandering, 7 augustus 


Er valt genoeg over te zeggen en te vinden, maar ik houd het bij een paar punten die mij raakten, opvielen.


 Wonder dat Randy door God opgezocht werd en tot geloof kwam, wat een verandering! De mooiste verandering die je kan meemaken.


De moeder van Randy, het deed me pijn. Ik heb het beste met je voor zei ze als onderbouwing van haar vragen over waarom hij niet meer met zijn studie deed, maar 2 dagen voor de kerk werkte. Hij zit te diep in de kerk, kerk gaat voor alles. Het deed me denken aan een tekst dat er scheiding zal komen tussen vaders, moeders, zonen en dochters. Wie vader of moeder liefheeft boven Mij, is Mij niet waard; en wie zoon of dochter liefheeft boven Mij, is Mij niet waard. (Matt10:37)


Maar ook het besef dat het voor buitenstaanders niet te volgen is wat die verandering inhoudt. "Prima dat je veranderd bent, maar laat alles zoals het was". En dat is nu juist niet meer mogelijk. God meer gehoorzaam zijn dan mensen... Alles is anders, je leeft niet meer voor jezelf...


Twee jaar had Randy "de verandering" voor zichzelf gehouden. Begrip: Ik herinner me, mijn verandering, het was een binnenkamer- verandering... Het heeft tijd nodig om te groeien, te groeien in geloof.


donderdag 18 juli 2013

Zomer en stil zijn

Onrustig is mijn hart tot het rust vindt bij U - Augustinus-

Ik heb altijd genoeg te doen. Dagelijkse beslommeringen en onverwachte gebeurtenissen. Thuis in mijn gezin, de dagelijkse taken. Taken buiten mijn gezin die om actie vragen. Een vraag, een artikel, een overdenking en ga zo maar door. 
Alles wat bij mij "binnenkomt", vraagt om een verwerking. 

Daarom ben ik blij met de zomervakantie, een moment van rust. Ik kan en durf afstand te nemen (en grenzen te stellen) van taken.
"Computer en telefoon ligt buiten handbereik" 



Ik ben dankbaar voor een rustperiode en voel ook dat ik het nodig heb. Een moment van rust als eerste voor mijn gezin en mijzelf: Een moment om stil te zijn voor God. Een moment op me op te laden aan het zonlicht. Een moment om te genieten van de kinderen. Een moment op te genieten van water, zand en zon, fietstochten, en allerlei kinderactiviteiten. Met een boek in het zonnetje, of zonder boek ;) terwijl mijn ogen vanzelf dicht vallen. Spontane ideeën uitvoeren, bijv. pannenkoeken bakken ook al is het 2 keer in de week. Spontane (diepe) gesprekken met kinderen of man. Spelletjes doen terwijl s'avonds het kaarslicht op de tuintafel brandt. De tijd vergeten... 

Mijn lichaam en geest laadt zich op... 
Ondertussen vormen zich nieuwe inzichten...
Een evaluatie van taken...


Tijd voor God...

Zomervakantie: in afhankelijkheid van Hem, gesterkt te worden in Zijn kracht!

"Word gesterkt in de Heere en in de sterkte van Zijn macht!"
(Efeze 6:10b)


En dat wens ik jullie ook van harte toe!


(Ik neem geen bewuste blogpauze. Hoe langer ik hier stil ben hoe meer ik geniet van de zomervakantie!)

maandag 8 juli 2013

Ik ben niet veranderd!

We hadden een woordenwisseling. Zo met dit zonnige weer is er meer te doen dan te gaan luisteren naar Gods woord...

Eerlijk is eerlijk, waar ik in het 'begin' voor moest strijden, krijg ik nu de ruimte om thuis 'mijn geloof' te leven. Zij het wel meer door het 'leven' dan door de woorden. Soms denk ik een opening te hebben door een vraag van hem, maar snel kapt hij het dan af door desinteresse. 
Het is wat bij mijn leven hoort inmiddels, en ik zie het als opdracht: God zelf gaf deze opdracht aan mij. En ook ja er is steeds weer HOOP, niet door het gedrag van mijn (ongelovige) man, maar wel door wie God is en blijft. Hij geeft me hoop door steeds mijn vertrouwen op Hem te stellen, steeds weer opnieuw. 



Gisteren waren er woorden, ik had gemopperd, en hij verweet me dat hij niet veranderd was (nee was het maar waar!) maar ik. En dat we nu minder weggaan omdat ik wil luisteren naar Gods woord, dat was gisteren de druppel om woorden te krijgen...
Ja dat blijf ik doen, in andere dingen wil ik me naar hem schikken en tegemoet komen, maar het moment om Gods woorden te horen niet. Ik ben verdrietig als ik niet kan gaan luisteren, ik mis het, want ik heb het nodig. Ja daarvoor is een woordenwisseling dan nodig, (niet dat gemopper van mij).

Ik had er gisteren geen woorden voor, ik was leeg, naar God verzuchtte ik mijn wanhoop, want die was er wel. Ik ben dankbaar voor Zijn Geest! Hij fluisterde me Zijn woorden en gaf me nieuwe moed: 
"Wacht op de Heere, wees sterk en Hij zal uw hart sterk maken; ja wacht op de Heere!
(Psalm 27 HSV)


zaterdag 6 juli 2013

Ik hou van lezen

Zomaar een berichtje... beetje nostalgie ... en... over mij...
Sinds dat ik kan lezen lees ik boeken. En als ik eenmaal geboeid was door het boek kon ik het niet meer weg leggen, maar moest het uit. Tot diep in de nacht steunend op mijn inmiddels lamme arm totdat het boek uit was. En vaak zonder te kijken op de klok ging het licht uit.
Ook schreef ik graag, brieven naar vriendinnen ("de tijd dat internet nog niet zijn intrede had gedaan"). Niet dat het allemaal even interessant was ;), maar toch de gewone dingen van het leven, wat zij en ik meemaakten deelden we... en het was leuk.
Een brief terugkrijgen was ook een feest, eenmaal per dag de post checken :), een verrassing!
Ik vroeg me af hoe vaak ik nu nog een brief schrijf, kaarten nog wel, maar brieven? Toch blijft een brief wel een persoonlijk cadeautje vind ik.


Is dat waarom het bloggen mij trekt? Ben ik daarom lid van een bibliotheek? En loop ik daarom graag door een boekwinkel? Waarom mijn nachtkastje "altijd" vol boeken en tijdschriften ligt? 
Waarom ik in tijdschriften en kranten (of op internet), advertenties van nieuwe aanwinsten bekijk? Recensies vol aandacht lees en "sommige" boeken op mijn verlanglijstje zet? 



Het is wel een luxe probleem, beetje hap snap, net zoals de consumptiemaatschappij ben ik in het lezen. Hebberig denk ik wil ik ook lezen, of hebben. Maar eenmaal in de kast worden veel boeken vergeten. Sommige "oudere" boeken met name romans vind ik niet mooi meer. Ook bijvoorbeeld boeken uit mijn jeugd, een voorleesbundel van "van der Hulst" die ik vroeger toch echt mooi vond is voor mijn kids lastig door het ouderwetse taalgebruik. Daarom is, de boekwinkel ten spijt, de bibliotheek ook een mooie voorziening. Daarnaast moet ik eerlijk bekennen dat de tijd ook weleens ontbreekt, en het (zelf) lezen met kinderen erbij toch ook wat lastig is.

Ik ben benieuwd naar jullie leestips, ongetwijfeld zijn jullie ook fan van lezen :)

Welk boek ligt er op jullie nachtkastje of ben je aan het lezen?
Wat is jouw favoriete boek (klassieker of aanrader voor de zomervakantie)?
Welk boek staat er op jouw verlanglijstje?

En ik zal zelf ook antwoord geven natuurlijk!

1) Op mijn nachtkastje ligt een dagboekje van C.H. Spurgeon (altijd bemoedigend!) en "een kind van de rivier" van Irma Joubert.
2) Oeps dat is eigenlijk een moeilijke vraag omdat er vele zijn... Een paar boeken van Francine Rivers en Kristen Heitzmann vind ik erg mooi. Maar ik noem er twee die ik laatst gelezen heb, Hadassa en het verbond van Hadassa door Tommy Tenney, als zomervakantie- aanrader dan maar!
3) Op mijn verlanglijstje staat "leven na de genadeklap" door Arie de Rover. Ik ben benieuwd nadat ik een recensie heb gelezen.



woensdag 3 juli 2013

Een levenswijsheid

Weleens gehoord van Socrates? Hij was een Grieks filosoof, leefde van 469 jaar voor Christus tot 399 jaar voor Christus. Misschien ken je het bekende verhaal van hem. Ik wil het graag delen omdat het elke keer goed is te beseffen in onze woorden, niet het kwade maar het goede voor de ander te zoeken. Het is een gebod, "u zult geen vals getuigenis geven", en in Romeinen 13 staat, de "liefde" doet de ander geen kwaad. 

"Broeders, spreek geen kwaad van elkaar. Wie van zijn broeder kwaadspreekt en over zijn broeder oordeelt, spreekt kwaad over de wet en oordeelt over de wet. Als u over de wet oordeelt, bent u geen dader van de wet, maar een rechter.Er is één Wetgever, namelijk Hij Die kan zalig maken én te gronde richten. Maar wie bent u, die over de ander oordeelt?" (Jak4 HSV)

Wie ben je als je een ander oordeelt?





Op een dag kwam er een man naar Socrates toe. Hij zei: "Socrates, luister, ik moet je iets vertellen over je vriend die...". Socrates onderbrak de man en vroeg: "Ging je verhaal door de drie zeven?" De man keek Socrates verbaasd aan en zei, "drie zeven?" "Ja", zei Socrates, "de eerste zeef is de waarheid". "Weet je zeker dat wat je me wil vertellen waar is?" De man bloosde wat. "Nu ja, zeker... nee... dat niet... maar ze zeggen dat...". Socrates vervolgde: "Dan heb je zeker wel de tweede zeef gebruikt? De zeef van het goede; is het iets goeds wat je over mijn vriend wilt vertellen?" De man aarzelde: "Goed? Nee, integendeel..." Socrates keek bedenkelijk: "Dan gebruik je toch zeker wel de derde zeef? Is het noodzakelijk dat je dit aan mij vertelt?" Maar ook dat was niet het geval. "Wel", sprak Socrates toen... "Als je wat je me wilt vertellen, niet waar, niet goed en niet noodzakelijk is, vergeet het dan en belast mij er niet mee."

maandag 1 juli 2013

Leven met de consequentie

"Spijt komt altijd te laat"

Wanneer je je roekeloos in het verkeer begeeft kan je of een ongeluk krijgen of misschien een boete. De politieagent kan aardig zijn en begrip hebben voor het feit dat je te hard hebt gereden maar wanneer het recht spreekt krijg je alsnog de boete. Wanneer je met vuurwerk stunt kan je blijvende littekens oplopen. Het geneest wel, maar de littekens blijven. Als mijn kind iets doet wat niet mag moet hij zich tenminste verontschuldigen, of krijgt hij straf. Ik vergeef hem, maar er zijn consequenties, daarmee leren ze toch verantwoording te dragen? We leven hier ook met de consequentie van de zondeval, en we leven met consequenties van onze eerder gemaakte keuze's.





Laatst werd ik geconfronteerd. In een groepje moeders werd heftig gediscussieerd over het gezinsleven en het buitenshuis houden van alle "kwade en boze" invloeden. 
Ik slikte moeizaam, maar deze keer werd mijn bijdrage niet gevraagd en verzonk ik in gedachten. Ik voelde de pijn, de wereld waar ze over spraken, "die wereld", was bij mij in huis. Dagelijks...
Ze stapelden zich op in mijn gedachten, en ze werden zwaar. Ik voelde de tranen naar boven komen en had de neiging om weg te vluchten van dit gesprek en deze gevoelens. 

Opeens liet Hij me zien dat niet mijn man de boosdoener was, maar ik met mijn zelfmedelijden, en hoe zwaar ik het wel niet had... Maar tegelijkertijd was daar ook Zijn troost.
Doe mij in de morgen Uw goedertierenheid horen, want ik vertrouw op U; maak mij de weg bekend die ik te gaan heb, want tot U hef ik mijn ziel op. Red mij van mijn vijanden, bij U schuil ik... Leer mij uw welbehagen te doen, want U bent mijn God. Laat Uw goede Geest mij leiden in een geëffend land. (HSV, Ps143 vs 7- 10) 

Hoe kunnen ze nu denken dat ze "de wereld"  buitenshuis kunnen houden door het stellen van regels. De wereld? Elke dag opnieuw moeten we strijden, juist ook tegen onszelf. Het vraagt elke dag opnieuw een houding vol van hem, voor Hem te leven. Hoe kan ik denken dat mijn man de wereld is, die wereld is ook de consequentie van mijn zonde en mijn eerder gemaakte keuze's. Ik koos ook voor het leven zonder God, destijds... Het vraagt elke dag opnieuw Zijn leiding en Zijn Geest. Het vraagt elke dag opnieuw keuze's, "voor een geheiligd leven, hoe we praktisch kunnen handelen en voorleven." 
Het belang is zo groot. Ik mag en kan niet lauw zijn, uiterlijk en innerlijk moet als voorbeeld dienen. Het seculiere leven zie ik niet als de grootste aanval, maar vraagt van ons christenen bewust en eerlijk te leven, liefdevol!
Maar er is hoop! Want ik heb mijn hoop op God gesteld. Wat de uitkomst straks ook zal zijn, Hij zal het goed maken. Hier op aarde of straks in het leven na dit leven.

Er is genade, maar dat betekent niet dat alle eerder gemaakte keuze's vanzelf  "opgelost" zijn. Het leert wel dat er keuze is hoe daarna om te gaan met die eerder gemaakte keuze's.

Als ik terugkijk naar de jaren nadat ik tot geloof kwam, en het "alleen" staan in geloof kan ik zeggen dat het me dichter bij God heeft gebracht. Elke dag opnieuw maakt(e) Hij zijn weg bekend!

Een keuze...

Laatst hoorde ik dat "vervolgde christenen" bidden voor ons, juist omdat zij zien dat "wij" achtervolgd worden door alles om ons heen, het materialisme. In het laatste Open Doors blad schreef Ron van der Spoel een mooi stuk over keuze in omgaan met lijden. Hij noemt voorbeelden van door moeilijke situaties heen bedenken dat het om Jezus gaat. Volharden, overeind blijven onder druk. Niet vluchten voor het lijden, maar samen met God er doorheen gaan (Rom 5) en hij sluit het artikel af (en ik sluit er van harte bij aan) met
'Niet eenzaam ga ik op de vijand aan. 
Sterk in Uw kracht, gerust in uw bescherming. 
Ik bouw op U, en ga in Uwe naam'.

zaterdag 22 juni 2013

Huwelijk, afhankelijk zijn van je man

"De vrouw is als hulp van de man geschapen."

Het waren laatst wat gedachten rondom de uitspraken van minister Jet Bussemaker, die opriep niet afhankelijk van je man te moeten zijn... Het riep vele reacties op en een stevig debat. Vanuit verschillende standpunten werd een werkende vrouw of een niet werkende vrouw bekritiseerd. Ik wil met deze blog niet meedoen met een stellig standpunt in te nemen over of je als vrouw zijnde met een gezin wel of niet mag werken. 


Ik heb wel een mening zoals het voor mij is. Naast het dienen van God werd ik duidelijk geroepen om mijn eerste prioriteit op mijn gezin te richten. Daarmee wil ik niet beweren dat de vrouw niet mag werken, want ik lees in spreuken 31 dat deze vrouw behoorlijk actief is.
Een van mijn eerste gedachten bij de toespraak was trouwens dat ik gelukkig als eerste afhankelijk ben van de Heere. Maar daarnaast wil ik leven zoals God bedoelt heeft. 
Genesis, de vrouw is geschapen als hulp van de man. En de spreukenvrouw? Ze doet zaken die haar man goeddoen. Daar ligt de eerste taak, goed- doen aan je man. Als hulp tegenover je man, het is een gegeven. Goeddoen aan je man: je kan hem trouw blijven ook als de verliefdheid weg is en dat is goed. Maar door hem oprecht te respecteren en te bewonderen uit zich dat je hem echt lief hebt.






Liefhebben door te respecteren: waardering om zijn kwaliteiten, zijn inzet. Rekening houden met hem. Luisteren, aanmoedigen, liefhebben. Volgen in alle dingen die goed zijn.
Weet je, als ik van mijn man afhankelijk ben, heb ik meer om hem te bewonderen. En laat nu bewondering en kameraadschap in de top 5 van eerste behoeften van de man staan. Laat ik het toepassen op mijn echtgenoot. Door hem te bewonderen om wie hij is, hoe hij geschapen is als man voor mij wordt een wezenlijke behoefte vervuld. Ik luister naar hem, waardoor ik zijn eerste "maatje" ook ben. Het is een wisselwerking, ik zet me in voor mijn man, ik ondersteun hem omdat hij dit nodig heeft. Ik ontvang liefde omdat hij zich gesteund voelt. En die liefde en waardering heb ik ook nodig. 
Is daar nu onderzoek voor nodig vraag ik me oprecht af? God heeft ons zo gemaakt dat we elkaar aanvullen...
Stiekem denk ik dat huwelijken er sterker door kunnen worden, door juist afhankelijk te zijn van de man, omdat God het zo bedoeld heeft!
Door mijn eerste prioriteit in mijn onafhankelijkheid te zetten, werk en carrière heb ik mijn man steeds minder nodig. Eens hoorde ik een psycholoog als relatie- advies geven, zoek naar wat je verbindt, gezamenlijke interesses, leuke dingen. Nou ik denk dat ik het antwoord heb gevonden: "een team zijn als vrouw en man in ons huwelijk". Hij heeft mij nodig, en ik heb hem nodig. 
Zouden niet veel meer huwelijk te redden zijn als we als eerste afhankelijk van God zijn en daarna van onze echtgenoot? 


zondag 16 juni 2013

Vaderdag

Vaderdag is een feestdag ter ere van vaders, waarbij hun vaderschap, vaderlijke plichten en de invloed van vaders in de samenleving wordt gevierd. Naar verluidt is Vaderdag in 1909 geïntroduceerd door mevrouw Sonora Smart Dodd, uit de staat Washington, waarbij zij haar vader wilde eren, William Jackson Smart, een veteraan uit de Amerikaanse Burgeroorlog, die weduwnaar was geworden, nadat zijn vrouw in het kraambed bij de geboorte van het zesde kind gestorven was. Toen zijn dochter volwassen geworden was, wilde ze de kracht en het doorzettingsvermogen van haar vader onder de aandacht brengen. Zij was hiervoor geïnspireerd door Anna Jarvis, die een jaar eerder een Moederdag had gelanceerd.

Bron: wikipedia


Het is een mooi gebaar om papa in het zonnetje te zetten. Speciale dagen in het leven geroepen helpen daarbij. Het is belangrijk kinderen te stimuleren blij te zijn met een vader die zorgt. Belangrijk de waardering te laten uiten door een (klein gebaar), zelfgemaakte tekening of knutsel, persoonlijke woorden. Het geeft de dag een feestelijke omlijsting!

Gisteren las ik bovenstaande informatie op wikipedia: "een feestdag ter ere van vaders". Ik overdacht het stukje en wilde hem aanvullen. (Overigens niet om na te laten onze aardse vader en moeder te eren en te respecteren.) Persoonlijk ben ik blij, dankbaar en verwonderd dat de zorg van mijn hemelse Vader ook voor mij was en is. Dat te beseffen vervuld me met grote dankbaarheid!
Zo is het toch elke dag Vaderdag, een dag ter ere van Onze Vader in de Hemel?