Innerlijke schoonheid als echtgenote

Een lek dak op een regendag: het water blijft druppen. Daarop lijkt een vrouw die altijd ruzie zoekt. (Spreuken 27:15)

 Tja, ik zou liever vertellen dat ik een zacht en kalm gemoed heb, het sieraad wat niet vergaat en kostbaar is in Zijn ogen. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik daar weleens moeite mee heb in ons huwelijk. Ik heb Zijn hulp en kracht elke dag opnieuw nodig, om alleen op God te hopen. En elke dag heb ik daar onderwijs voor nodig. Gelukkig is Hij en het woord geduldig met me...

Het belang is me duidelijk, door mijn leven kan mijn man voor het evangelie gewonnen worden (1 Petr3). Daarom is het mijn dagelijkse gebed niet te praten, en te letten op alles waar verbetering hoort te komen bij hem. Maar me als eerste te richten op Hem, in gebed dat ik gevuld wordt met Zijn liefde zodat hij gewonnen wordt, niet door (eigen) kracht of geweld maar door Zijn geest. Mijn eigen belangen aan de kant te zetten: als eerste is mijn leven om Hem dienen en te eren, en ik ben erachter ;) dat het niet meer dan bijbels is mijn man onderdanig te zijn. Ook al is hij niet een man die zijn vertrouwen op de Heere stelt, toch spreken de lessen uit de bijbel voor het huwelijk voor mij, net zoals bij andere gelovige echtgenotes. Liefhebben is een krachtiger wapen dan boze woorden of verwijten. En als ik eerlijk nadenk is het te volgen dat een man niet graag thuiskomt bij een vrouw die klaarstaat met haar lijst verwijten. Een man komt wel graag thuis in een huis vol liefde... 

Mijn opdracht is: hem van harte lief te hebben en het beste voor hem te zoeken.

Met praktische tips:

kwetsbaarheid en wijsheid

Het blijft me bezig houden, de kwetsbaarheid van het leven, de kwetsbaarheden in ons leven. 

De jouwe en de mijne... 

Vaak raakt het me... ik kan dagen nadenken over situaties of een voorval. Zo ook over mijn woorden of die van een ander. Was mijn reactie de juiste. Ik voel de opmerking van een ander die de ruimte "soms" ongedacht ingeslingerd wordt, en voel de pijn van een ander in mijn hart. Soms huilt mijn hart, soms heb ik letterlijk de neiging om te bukken voor de figuurlijke "stenen" waarmee gegooid wordt. Ik bid of mijn reacties en uitspraken onwetend niet net zo over zullen komen, dat ik met liefde zoals Jezus bewogen zal zijn met mijn medemens. Ik bedenk of ik voor de ander moet gaan staan (figuurlijk) om de "klap" op te vangen, situaties voor moet zijn, mensen moet aanspreken op hun "onnadenkendheid". Ik bid om wijsheid. 

Het is meestal niet zo verkeerd bedoeld merk ik, maar in onnadenkendheid, in enthousiasme, vurigheid zijn uitspraken snel gezegd. In de bijbel wordt de tong niet voor niets vergeleken met een klein vuur wat in staat is een grote hoop aan te steken. 

"Er zijn er die als met dolksteken praten, ondoordacht,maar de tong van de wijzen betekent genezing." (Spr 12: 18)

"En als iemand van u in wijsheid tekortschiet, laat hij die dan vragen aan God, Die aan ieder overvloedig geeft en geen verwijten maakt, en ze zal hem gegeven worden." (Jak 1:5)

Ik verwonder me elke keer opnieuw dat de bijbel antwoorden geeft op mijn vragen. God beloofd wijsheid te geven. Wat is de wijsheid van boven? 

Laat hij uit zijn goede levenswandel zijn werken laten zien, in zachtmoedige wijsheid.Wanneer u echter bittere afgunst en eigenbelang in uw hart hebt, beroem u dan niet en lieg niet tegen de waarheid.Dat is niet de wijsheid die van boven komt, maar ze is aards, natuurlijk, duivels.Want waar afgunst en eigenbelang is, daar heersen wanorde en allerlei kwade praktijken.Maar de wijsheid die van boven is, is ten eerste rein, vervolgens vreedzaam, welwillend, voor rede vatbaar, vol barmhartigheid en goede vruchten, onpartijdig en ongeveinsd.En de vrucht van de gerechtigheid wordt in vrede gezaaid voor hen die vrede stichten. (Jak 3)

Laten we in liefde en verdraagzaamheid leven is mijn dagelijkse reminder. De spreukenvrouw mijn voorbeeld: "Zij doet haar mond open met wijsheid, onderricht uit genegenheid ligt op haar tong." En verder praktisch? Een eerlijke (bijbelse ;)) mening mag. Iemand die in liefde komt of mij de waarheid wil komen vertellen is welkom. Zo ook naar de ander toe, maar voordat je overtuigd van je "bijbelse" mening bent en naar de ander toegaat: bid voor de ander, luister, vraag, hoe is dat voor jou. Soms is samen huilen om elkaars verdriet is ook zo bemoedigend. Dan kan verdriet en vreugde naast elkaar beleefd worden. Het zijn mijn meest waardevolle vriendschappen: waarin we zowel elkaars vreugde als verdriet samen delen!

Oprecht vrouw zijn

Diep onder de indruk van het boek van Abbey Johnson, "ongepland" zocht ik naar de Nederlandse stichting Schreeuw om leven. De wetenschap dat God heeft ons bijna goddelijk heeft gemaakt (psalm 8) staat in schril contrast met zelfbeschikking over het leven. Het maakte me heel erg stil en verdrietig. De stichting beveel ik van harte aan in meeleven en gebed!

In het archief vond ik een prachtig artikel over oprecht vrouw zijn, wat ik graag met jullie wil delen:

Oprecht vrouw zijn

Wat heeft God het toch mooi gemaakt, het hart van de moeder voor haar kind. Al vroeg in de

zwangerschap wordt de moeder gevuld met liefde voor haar kindje. Het verlangen om haar kindje

te kunnen zien en vasthouden wordt steeds sterker. Tot het eindelijk zo ver is. Na de geboorte kan de moeder alleen maar aan de baby denken en draait haar hele wereld om haar nieuwe kindje. Dat is mooi. Dat is geweldig. Zo heeft God het gemaakt. En o, wat wordt onze vrouwelijke natuur enorm onderdrukt.

Onder het mom van emancipatie en rechten van de vrouw zijn we onszelf ook gaan onderdrukken.

Het lijkt er wel op alsof vrouwen geen kinderen meer mogen krijgen. Al op jonge leeftijd (vaak 14

jaar), beginnen meisjes met het slikken van de pil. Waarom? Omdat ze geen baby willen en mogen

krijgen, maar wel seks hebben. Hoe ongezond!! Hoe tegen natuurlijk!! Juist wanneer ons lichaam

zich ontwikkeld en voorbereid op het ontvangen van kinderen, drukken wij dat gelijk al de kop

in. Wat God zo mooi heeft bedacht en gemaakt, willen wij niet ontvangen. Ons diepe natuurlijke

hartsverlangen, ontkennen we, is niet welkom. In plaats van echte natuurlijke vrouwen te zijn die

hun lichaam kennen en ermee om kunnen gaan, onderdrukken we wie we zijn. We kiezen niet voor rein en heilig leven vol van liefde en vrijheid, maar voor lust, onreinheid en onderdrukking. Waarom? Omdat iedereen dat zo doet.

Moet je je voorstellen hoe erg het voor een moeder, die ongewenst zwanger is, om haar kindje

“weg te laten halen”. Haar diepe liefde vindt geen erkenning, maar wordt omgezet in afwijzing. In de meest intieme plek van een vrouw, die bedoeld is voor verbondsliefde en leven, wordt op brute wijze een moord gepleegd.

Maar als het kindje wel geboren wordt, dan gaat het vaak na drie maanden al naar de kinderopvang. Eerst zitten moeder en kind in één lichaam en zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden. Na de geboorte willen moeder en kind alleen maar samen zijn. Daarna doet een kind er ongeveer 20 jaar over om volledig zelfstandig te zijn. Maar wij vinden dat zo’n klein baby’tje al de hele dag zonder moeder moet kunnen en laten onze kinderen door anderen opvoeden. We verbreken de krachtige moeder-en-kind-band, omdat we willen werken en onszelf ontplooien. Maar onze moederliefde dan? Moeten we die juist niet ontplooien? De liefde waar we voor gemaakt zijn, die God in ons wil uitgieten, moeten we die geen ruimbaan geven? Moeten we onze kinderen niet alle liefde en geborgenheid geven die ze nodig hebben? De meeste vrouwen huilen de eerste keer dat ze hun net ontvangen baby’tje voor een dag bij de kinderopvang brengen, maar ze proberen niet te huilen. Ze onderdrukken het gemis. Waarom onderdrukken we onze gevoelens? Laten we onze gevoelens niet meer onderdrukken! Laten we onze vrouwelijkheid de vrijheid geven! Niet in uitdagendheid en aanlokkelijkheid, maar in ware God gegeven liefde.

geschreven door Els Joustra

Geplaatst op: 16 01 2013 op http://www.schreeuwomleven.nl/
(Met toestemming overgenomen)

Mijn leven is een weefsel

Corrie ten Boom heeft een prachtig gedicht geschreven waarin ik op moeilijke momenten steun uit kan halen. Dan is het om Corrie te citeren: "God heeft plannen, geen problemen. In de hemel is er geen paniek"

Mijn leven is een weefsel 
tussen mijn God en mij,

niet ik kies uit de kleuren 
heel doelbewust werkt Hij.

Soms weeft Hij er verdriet in 
en ik door onverstand,

vergeet: Hij ziet de boven- 
en ik de onderkant.

Als ´t weefgetouw zal rusten 
en de spoel schiet niet meer om,

zal God het doek ontvouwen 
en verklaart Hij het waarom -

hoe nodig donk´re draden 
zijn in des Wevers hand

naast goud- en zilverdraden. 
Zo komt Zijn plan tot stand.

(Corrie ten Boom)

Wil je mij helpen?

Heb je geïnvesteerd in een perfect leven, perfect voor de buitenwereld? Waarin jouw imperfectie niet bestaat voor je buurvrouw, vriendin of familie? Hoe vaak vraag je om hulp of heb je hulp niet nodig? Hoe vaak heb je een goed gesprek waarin je jezelf durft te laten zien, er sprake is van echt contact? Waarin je jouw onzekerheid, twijfels, worstelingen durft te delen? 

In onze "wereld" is men vooral gericht is op ontwikkelen van jezelf, de nadruk op wie ben ik, wat kan ik, hoe ga ik dat bereiken. Ook wij als christenen doen er aan mee: werk, gezin, vrijwilligerswerk, gemeente zijn. Je moet vooral veel kunnen en doen, het wordt van je verwacht. 

Hoe zou het komen dat kwetsbaarheid als thema in verschillende bladen te lezen is? We kunnen ten diepste niet aan voldoen aan al die eisen die anderen of wijzelf ons opleggen.Voor alles wat afwijkt van het "normale", de perfecte schijnwereld is geen ruimte en bieden we elkaar weinig ruimte. Zwakheden, problemen geeft voor veel mensen schaamte, bang dat ze over je roddelen, voor gek verklaard te worden, bang voor afwijzing, zichzelf een zeur vinden...

“Kwetsbaarheid begint met moed. Moed om er te zijn en jezelf te laten zien” (B. Brown)

U ziet het wel, want U aanschouwt de moeite en het verdriet,
opdat men het in Uw hand geeft (Ps 10:14a)

Hoe rijk is het dat we als christenen een plek hebben waar we mogen komen zoals we zijn? Alles te delen en voor te leggen aan onze Heere Jezus Christus. Hij zegt ons: Mijn genade is voor u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht.

Mijn kwetsbaarheid te delen was nodig, aan de voeten van de Heere Jezus. Het is rijk en zoveel meer troostend als wie dan ook kan doen of betekenen in onze omgeving. Zoveel mensen kunnen teleurstellen, psalm 69 verwoord hoe ik het heb ervaren: ik heb gewacht op medeleven, maar het is er niet, op troosters, maar ik heb ze niet gevonden. Het bracht me waar God mij wilde hebben, Hem op nummer 1. De Heere hoort, Hij verlost, Hij veracht niet! U die God zoekt, uw hart zal leven! 

Daarnaast was het wel nodig voor mij te delen met anderen; open te zijn, daar waar ruimte was mijn kwetsbaarheid te delen. 
Jezus vroeg het aan Zijn discipelen, hij was bedroefd en zeer angstig, waak met mij, en nog eens waak en bid! Wat een voorbeeld van kwetsbaarheid tonen! Ik heb het leren vragen aan gelovigen. Bad om leiding en Hij gaf mij mensen om mij heen. Nieuwe contacten maar ook bestaande contacten. Wil je me helpen? Bid dan voor mij, dat de Heere mijn hart richt op de liefde van God en op de volharding van Christus. Bid voor mijn man, want niet allen hebben het geloof. 
Opbouwen van elkaar doen we niet voor onszelf, we doen het voor Christus. Het is geen gunst die we een ander "geven". Jezus vraagt het zelf van ons, een toegewijd leven voor Hem. Omzien naar elkaar, geduld hebben, bewogen te zijn. 

"Wil je mij helpen? Waarmee kan ik je helpen? of is het... Wil je voor mij bidden? Wat mag ik voor jou bidden?"

 "Je kunt niet iemands Redder zijn, maar wel iemands gebedsstrijder!"  

(Ann Voskamp)

Tel je zegeningen II

Soms heb je dat, alleen zien wat je bezig houdt: als je niet zwanger kan worden kan het zijn dat elke kinderwagen je opvalt. Als je zwanger bent zie je overal "dikke buiken". Door welke "denkbril" je kijkt, het heeft invloed op je, op een negatieve of een positieve manier. 

Dit keer voor mij op een positieve manier, is het een geestelijk positief brilletje? Het nadenken over mijn zegeningen... Op het moment dat ik nadacht over mijn zegeningen, las ik weer een tekst die me bemoedigde, hoorde ik weer een lied, las ik weer een artikel... ik ga steeds meer zien. Ik hoor het compliment van een "voorbijganger", ik voel de rust in mijn hart om zoveel dagelijkse "kleine" zegeningen. 
Ik noem het: werk van de Geest, die geopende ogen geeft om te zien en een open hart om te horen en te begrijpen wat Hij te zeggen heeft aan je.
Zo gevuld te worden met zegeningen daar schieten woorden tekort en is er alleen een hart vol dankbaarheid.

Want de ogen van de Heere rusten op de rechtvaardigen, en Zijn oren zijn gericht op hun gebed (HSV 1petr3:12)

Onze ziel verwacht de HEERE,

Hij is onze hulp en ons schild.

 Want ons hart is in Hem verblijd,

omdat wij op Zijn heilige Naam vertrouwen.

Laat Uw goedertierenheid over ons zijn, HEERE,

zoals wij op U hopen. (HSV Ps 33:20-22)

Tel uw zegeningen, één voor één en vergeet er geen!

Inmiddels heb ik al veel over het boek "duizendmaal dank" gelezen van Ann Voskamp, het staat nog op mijn verlanglijstje ;). Zij leerde haar zegeningen tellen: één voor één, tot ze er duizend had. En ook toen stopte ze niet. Het veranderde haar kijk op het leven en bracht haar rust - met vallen en opstaan. 

Op de site http://www.duizendmaaldank.nl/ is het eerste hoofdstuk te lezen!