Soms ben ik moe van opgroeien in het geloof (Hebr 5). Niet dat ik het beu ben om me in te zetten voor Jezus Christus. Maar soms zou ik willen dat ik kind mocht blijven, en zo blijvend mag rusten in Zijn bescherming. Het christenleven heeft veel verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid weegt, de taken zijn zwaar, vaak loopt het anders als ik had gedacht, en ga zo maar door. Ik zie vaak die wedloop voor me, vooruitstrekken en volharden, en diezelfde wedloop nekt me. Ik struikel elke keer over mezelf…
In de vakantie dacht ik wel tot rust te komen, voelde de behoefte
om dichtbij God te leven, de behoefte naar schuilen onder Zijn vleugels. De
laatste weken voor de vakantie waren druk, vooral ook druk in mijn hoofd. En de
behoefte was sterk naar rust…
Het kwam niet zoals ik dacht, een boekje met stiltetips kon me niet raken. Het gebed was onregelmatig, en de onrust bleef…
Tot ik de kinderen voorlas uit de kinderbijbel over de herder, die het verloren schaapje zoekt totdat Hij het gevonden heeft en terugbrengt
naar de stal.
En opeens... zag ik wat ik eerder niet gezien had, de Herder
legde het schaapje op Zijn schouders! en brengt het schaapje zo terug.
Het
schaap hoeft helemaal niet zelf te lopen, de weg zelf te zoeken of vooruit te
lopen. Het wordt gedragen en zo thuisgebracht.
Dag aan dag draagt Hij ons!