zaterdag 28 september 2013

Zegen of kruis?


Hoe tevreden ben je met je plekje in dit leven? Hoe dankbaar ben je met de plaats die je inneemt?
Met de talenten en gaven die je hebt gekregen? Het gezin waar je deel van uitmaakt? De gemeente waarvan jij lid bent. Of spannender, de strijd waarmee jij te maken hebt in je leven?


Ik bedacht of ik dit blogje Tel je zegeningen IV zou moeten noemen, zo voelt het voor mij wel, maar het dekt niet helemaal de lading die ik wilde vertellen.

Afgelopen week was voor mij een week van tevredenheid, berusting, vrede, geloof, hoop en liefde…
Waarom? Ik zag mijn kruis als zegen.

Omdat Hij overal een bedoeling mee heeft.
Omdat Hij mensen gebruikt.
Omdat Hij vertrouwen vraagt maar tegelijkertijd zorg draagt voor mij.

Het is toch bijzonder dat ik op deze plaats leef in mijn gezin, en niet die ander waar ik weleens jaloers op ben door het vaste Godsvertrouwen, de energie of een sprekersgave. Dat ik die eerst helemaal niet op zoek was naar Hem, ook een plek in Zijn koninkrijk mag hebben. Dat ik met mijn zwakheden en dagelijks falen door Zijn kracht mag leven. 
Het is een voorrecht door Hem te mogen leven. Hij strekt Zijn hand naar mij uit, Zijn doel met mij is nog niet voorbij, ik heb een taak! 
Ik heb geen inzicht in Zijn plan, maar wel vertrouwen omdat Hij onmetelijk is!
Hij heeft een doel met jou en mij, met mijn talenten en gaven, met mijn falen en struikelen. Hij weet toch alle dingen, Hij voorzag deze plaats voor mij. 

Op deze plaats mag ik voor Hem leven, zending begint thuis, voor man en kinderen.
Godsgenade...

Dank U voor Uw inzicht, de geschonken krachten die U vermeerdert. 
Ik zal mijn best doen... gebruik mij als de klei van een pottenbakker...





maandag 16 september 2013

In de binnenkamer...

De laatste tijd worstel ik met bidden in groepsverband. Ik merkte op dat ik bidstonden, kringgebed vooral opzocht om de belofte: Waar twee of drie in mijn naam bijeen zijn zal Ik zijn. En ook, als twee “eenstemmig” verlangen, het zal hun ten deel vallen. (Matt 18)


Nu was er eerst de twijfel of de ander dan ook wel hetzelfde verlangen had, maar inmiddels heb ik wel geleerd dat gebedsverhoring anders gaat dan mijn denken en wensen. Ook Zijn tijd is vooral heel anders dan mijn tijd.

Ik blijf wat moeite houden met openbaar bidden en dan eerlijk aan mijn Vader vertellen wat mijn verlangens zijn, voor deze blog, t.o.v. mijn echtgenoot. Ik wil niet al mijn frustraties, teleurstellingen eruit gooien waar de ander bij meeluistert. Begrijp me goed, het is niet dat ik de situatie mooier wil schetsen dan die is. Ook niet vanwege het goedbedoelde meeleven of dat ik de ander niet vertrouw, maar het voelt respectloos alles eruit te “gooien”.
Alsof ik mijn man zwart maak, terwijl ik hem juist wil respecteren in de dingen die wel goed zijn, hem wil liefhebben.
Het “alleen” uiten, naar anderen om me heen, van frustraties en teleurstellingen zorgt er ook sneller voor dat ik daarin blijf hangen (en anderen soms met mij). Ik word verdrietig, en kan dan minder met vreugde voor mijn Schepper leven. 




Ik las een mooi antwoord op mijn worsteling en wil deze graag delen met jullie,

...wanneer u bidt,  ga in uw binnenkamer, sluit uw deur en bid tot uw Vader, Die in het verborgene is; en uw Vader, Die in het verborgene ziet, zal het u in het openbaar vergelden. 

Uw Vader weet wat u nodig hebt, voordat u tot Hem bidt!

(Matt 6)


woensdag 11 september 2013

Zoals ook wij vergeven

Elke dag bid ik het onze Vader. Meestal aan tafel. Sinds ik een preek hoorde over vergeving is het niet meer vanzelfsprekend te bidden.
Er is veel onrecht, en als ik in mijn recht sta, dan zijn er mensen die mij benadeeld hebben. Niet naar me omgezien hebben, of me benadeeld hebben. Er zijn genoeg voorbeelden te bedenken. 



Nu kan ik gelukkig niet heel lang boos blijven, de sfeer is onaangenaam... dus wil ik het snel oplossen, maar het liefste zou ik toch zien dat een ander mij toegeeft fout te zijn geweest. Het laat mij in mijn recht...

Zeker naar mijn man toe is het een proces waarin vergeven nog duidelijker voor mij naar voren komt...
In zekere zin dacht ik dat ik meer recht had dan mijn man, waarom? Omdat hij niet gelooft en ik wel. Het is erg hoogmoedig misschien, maar het is de gedachte die door mijn hoofd speelde bij ruzie en meningsverschillen. Ik krijg toch direct onderwijs, probeer er naar te leven en hij wijst het af...

En toch als je de woorden door laat dringen, staat er zo duidelijk "En vergeef ons onze schulden, zoals ook wij onze schuldenaren vergeven." Zoals ook wij! 


"Want als u de mensen hun overtredingen vergeeft, zal uw hemelse Vader u ook vergeven." 
(Matt 6)
www.cip.nl


Het is niet makkelijk, voor mij niet. Het is soms een directe worsteling in gebed. 
Ik legde Hem een keer voor: hij is toch fout, ik wil niet vergeven, hij moet nu een keer naar mij toekomen. Ik weet niet meer eens waarover de ruzie ging, maar in het gebed liet Hij me zien dat Hij al mijn schuld op zich genomen had aan het kruis. Heeft Jezus dat dan verdiend? 

Ik mag elke keer opnieuw bij Hem komen, en Hij vergeeft...
 "Wie ben ik dan dat ik niet de bereidwilligheid heb om anderen te willen vergeven?"
Ik liep weer naar beneden, en zei sorry voor mijn aandeel, mijn boosheid en dat ik zo niet mocht reageren. En mijn man? Hij zei sorry voor zijn aandeel...
Zo eenvoudig...

Als ik het niet in gebed breng, dan blijf ik boos, dan wil ik dat de ander eerst naar mij komt. Maar breng ik het in gebed, en dan geeft Hij mij zo'n vrede en vrijheid. Elke keer opnieuw, en het mooie? Ik ga steeds sneller vergeven, waarom? 


Omdat Jezus mijn voorbeeld is!