Het raakt mij echt elke keer opnieuw als ik hoor dat er een stel gaat scheiden. En het raakt mij nog meer wanneer dat gebeurt in een christelijk huwelijk. Misschien nog meer omdat ik er zelf "dichtbij" was.
Natuurlijk weet ik dat we in een "gebroken" wereld leven, en hoe dichtbij zonde is. Dat verleidingen soms zo dichtbij zijn dat het al te laat lijkt te zijn en een spinrag van zonde en leugens om iemand heen is. Dat echtscheidingen soms van één kant komen. Dat er heel veel pijn en verdriet achter een voordeur schuilt waar jij en ik van de buitenkant geen zicht op hebben. En dat er veel pijn en verdriet is achter voordeuren waar mensen besluiten toch samen verder te gaan nadat (...)
Het is Gods bedoeling niet geweest uit elkaar te gaan, daar ben ik wel van overtuigd. Mozes heeft vanwege de hardheid van uw hart toegestaan uw vrouw te verlaten, maar vanaf het begin is het zo niet geweest. (Mat 19)
Vorige week las ik een mooie uitspraak van Spurgeon:
"Het huwelijk is de enige roos die we uit het paradijs mochten meenemen. Laten we die roos koesteren en waarderen als een schitterend Godsgeschenk".
Ik kan niet achter elke voordeur kijken. En oordelen hoe het anders moet hoef ik al helemaal niet te doen.
Wat ik wel kan doen is
*vechten voor mijn huwelijk,
*het koesteren als een roos, (ook al gaan er dingen anders).
Ik ben dankbaar voor het Godsgeschenk van het huwelijk.
Ik ben dankbaar dat ik mijn huwelijk
* bij God in gebed mag brengen.Dankbaar voor Zijn zegen van liefde, de liefde onderling die terugkwam...
Draag elkaar daarom op aan de troon van God,
en bid voor de huwelijken van de christengemeente.
Bid om trouw en het verbreken van de zonde die beheersen kan...
Bid om nieuwe liefde, om vergeving en helende liefde van God en van elkaar.
Die roos is kostbaar, een schitterend Godsgeschenk!
