De tijd naar Pasen toe vind ik een fijne tijd. Natuurlijk omdat we zo duidelijk erbij stilstaan, zoals één van mijn kinderen het vandaag verwoordde, dat de Heere Jezus stierf voor onze, jouw en mijn zonden. Daarnaast ook door Zijn lijden. Het zet mijn beperkte lijden in Zijn perspectief. Het troost en bemoedigd mij hoeveel Hij heeft geleden om ons vergeving te kunnen geven. Zoveel dat mijn lijden daarbij ver achter blijft en eigenlijk (natuurlijk) ook niet te vergelijken is.
Zijn lijden bemoedigd mij meer dan een ander zijn of haar ervaringsverhaal vertelt of een bemoedigend woord mij kan geven. Het "eigen lijden" wordt zo klein, van geen betekenis en dat is dan geen verstandelijk beredeneren meer, maar een voelen in mijn hart.
Als bevestiging hierop las ik laatst in de "Tear kalender" dat we blij moeten zijn met onze tekortkomingen. En waarom?
Omdat het ons helpt steeds weer opnieuw te beseffen dat we mens zijn en het van God moeten verwachten. Zijn genade wordt er groter door. En dat besef... geeft feest!
"Een feest van genade!"
