Zomer en stil zijn

Onrustig is mijn hart tot het rust vindt bij U - Augustinus-

Ik heb altijd genoeg te doen. Dagelijkse beslommeringen en onverwachte gebeurtenissen. Thuis in mijn gezin, de dagelijkse taken. Taken buiten mijn gezin die om actie vragen. Een vraag, een artikel, een overdenking en ga zo maar door. 

Alles wat bij mij "binnenkomt", vraagt om een verwerking. 

Daarom ben ik blij met de zomervakantie, een moment van rust. Ik kan en durf afstand te nemen (en grenzen te stellen) van taken.

"Computer en telefoon ligt buiten handbereik" 

Ik ben dankbaar voor een rustperiode en voel ook dat ik het nodig heb. Een moment van rust als eerste voor mijn gezin en mijzelf: Een moment om stil te zijn voor God. Een moment op me op te laden aan het zonlicht. Een moment om te genieten van de kinderen. Een moment op te genieten van water, zand en zon, fietstochten, en allerlei kinderactiviteiten. Met een boek in het zonnetje, of zonder boek ;) terwijl mijn ogen vanzelf dicht vallen. Spontane ideeën uitvoeren, bijv. pannenkoeken bakken ook al is het 2 keer in de week. Spontane (diepe) gesprekken met kinderen of man. Spelletjes doen terwijl s'avonds het kaarslicht op de tuintafel brandt. De tijd vergeten... 

Mijn lichaam en geest laadt zich op... 

Ondertussen vormen zich nieuwe inzichten...

Een evaluatie van taken...

Tijd voor God...

Zomervakantie: in afhankelijkheid van Hem, gesterkt te worden in Zijn kracht!

"Word gesterkt in de Heere en in de sterkte van Zijn macht!"

(Efeze 6:10b)

En dat wens ik jullie ook van harte toe!

(Ik neem geen bewuste blogpauze. Hoe langer ik hier stil ben hoe meer ik geniet van de zomervakantie!)

Ik ben niet veranderd!

We hadden een woordenwisseling. Zo met dit zonnige weer is er meer te doen dan te gaan luisteren naar Gods woord...

Eerlijk is eerlijk, waar ik in het 'begin' voor moest strijden, krijg ik nu de ruimte om thuis 'mijn geloof' te leven. Zij het wel meer door het 'leven' dan door de woorden. Soms denk ik een opening te hebben door een vraag van hem, maar snel kapt hij het dan af door desinteresse. 
Het is wat bij mijn leven hoort inmiddels, en ik zie het als opdracht: God zelf gaf deze opdracht aan mij. En ook ja er is steeds weer HOOP, niet door het gedrag van mijn (ongelovige) man, maar wel door wie God is en blijft. Hij geeft me hoop door steeds mijn vertrouwen op Hem te stellen, steeds weer opnieuw. 

Gisteren waren er woorden, ik had gemopperd, en hij verweet me dat hij niet veranderd was (nee was het maar waar!) maar ik. En dat we nu minder weggaan omdat ik wil luisteren naar Gods woord, dat was gisteren de druppel om woorden te krijgen...
Ja dat blijf ik doen, in andere dingen wil ik me naar hem schikken en tegemoet komen, maar het moment om Gods woorden te horen niet. Ik ben verdrietig als ik niet kan gaan luisteren, ik mis het, want ik heb het nodig. Ja daarvoor is een woordenwisseling dan nodig, (niet dat gemopper van mij).

Ik had er gisteren geen woorden voor, ik was leeg, naar God verzuchtte ik mijn wanhoop, want die was er wel. Ik ben dankbaar voor Zijn Geest! Hij fluisterde me Zijn woorden en gaf me nieuwe moed: 

"Wacht op de Heere, wees sterk en Hij zal uw hart sterk maken; ja wacht op de Heere!

(Psalm 27 HSV)

Ik hou van lezen

Zomaar een berichtje... beetje nostalgie ... en... over mij...
Sinds dat ik kan lezen lees ik boeken. En als ik eenmaal geboeid was door het boek kon ik het niet meer weg leggen, maar moest het uit. Tot diep in de nacht steunend op mijn inmiddels lamme arm totdat het boek uit was. En vaak zonder te kijken op de klok ging het licht uit.
Ook schreef ik graag, brieven naar vriendinnen ("de tijd dat internet nog niet zijn intrede had gedaan"). Niet dat het allemaal even interessant was ;), maar toch de gewone dingen van het leven, wat zij en ik meemaakten deelden we... en het was leuk.
Een brief terugkrijgen was ook een feest, eenmaal per dag de post checken :), een verrassing!
Ik vroeg me af hoe vaak ik nu nog een brief schrijf, kaarten nog wel, maar brieven? Toch blijft een brief wel een persoonlijk cadeautje vind ik.

Is dat waarom het bloggen mij trekt? Ben ik daarom lid van een bibliotheek? En loop ik daarom graag door een boekwinkel? Waarom mijn nachtkastje "altijd" vol boeken en tijdschriften ligt? 

Waarom ik in tijdschriften en kranten (of op internet), advertenties van nieuwe aanwinsten bekijk? Recensies vol aandacht lees en "sommige" boeken op mijn verlanglijstje zet? 

Het is wel een luxe probleem, beetje hap snap, net zoals de consumptiemaatschappij ben ik in het lezen. Hebberig denk ik wil ik ook lezen, of hebben. Maar eenmaal in de kast worden veel boeken vergeten. Sommige "oudere" boeken met name romans vind ik niet mooi meer. Ook bijvoorbeeld boeken uit mijn jeugd, een voorleesbundel van "van der Hulst" die ik vroeger toch echt mooi vond is voor mijn kids lastig door het ouderwetse taalgebruik. Daarom is, de boekwinkel ten spijt, de bibliotheek ook een mooie voorziening. Daarnaast moet ik eerlijk bekennen dat de tijd ook weleens ontbreekt, en het (zelf) lezen met kinderen erbij toch ook wat lastig is.

Ik ben benieuwd naar jullie leestips, ongetwijfeld zijn jullie ook fan van lezen :)

Welk boek ligt er op jullie nachtkastje of ben je aan het lezen?
Wat is jouw favoriete boek (klassieker of aanrader voor de zomervakantie)?
Welk boek staat er op jouw verlanglijstje?

En ik zal zelf ook antwoord geven natuurlijk!

1) Op mijn nachtkastje ligt een dagboekje van C.H. Spurgeon (altijd bemoedigend!) en "een kind van de rivier" van Irma Joubert.
2) Oeps dat is eigenlijk een moeilijke vraag omdat er vele zijn... Een paar boeken van Francine Rivers en Kristen Heitzmann vind ik erg mooi. Maar ik noem er twee die ik laatst gelezen heb, Hadassa en het verbond van Hadassa door Tommy Tenney, als zomervakantie- aanrader dan maar!
3) Op mijn verlanglijstje staat "leven na de genadeklap" door Arie de Rover. Ik ben benieuwd nadat ik een recensie heb gelezen.

Een levenswijsheid

Weleens gehoord van Socrates? Hij was een Grieks filosoof, leefde van 469 jaar voor Christus tot 399 jaar voor Christus. Misschien ken je het bekende verhaal van hem. Ik wil het graag delen omdat het elke keer goed is te beseffen in onze woorden, niet het kwade maar het goede voor de ander te zoeken. Het is een gebod, "u zult geen vals getuigenis geven", en in Romeinen 13 staat, de "liefde" doet de ander geen kwaad. 

"Broeders, spreek geen kwaad van elkaar. Wie van zijn broeder kwaadspreekt en over zijn broeder oordeelt, spreekt kwaad over de wet en oordeelt over de wet. Als u over de wet oordeelt, bent u geen dader van de wet, maar een rechter.Er is één Wetgever, namelijk Hij Die kan zalig maken én te gronde richten. Maar wie bent u, die over de ander oordeelt?" (Jak4 HSV)

Wie ben je als je een ander oordeelt?

Op een dag kwam er een man naar Socrates toe. Hij zei: "Socrates, luister, ik moet je iets vertellen over je vriend die...". Socrates onderbrak de man en vroeg: "Ging je verhaal door de drie zeven?" De man keek Socrates verbaasd aan en zei, "drie zeven?" "Ja", zei Socrates, "de eerste zeef is de waarheid". "Weet je zeker dat wat je me wil vertellen waar is?" De man bloosde wat. "Nu ja, zeker... nee... dat niet... maar ze zeggen dat...". Socrates vervolgde: "Dan heb je zeker wel de tweede zeef gebruikt? De zeef van het goede; is het iets goeds wat je over mijn vriend wilt vertellen?" De man aarzelde: "Goed? Nee, integendeel..." Socrates keek bedenkelijk: "Dan gebruik je toch zeker wel de derde zeef? Is het noodzakelijk dat je dit aan mij vertelt?" Maar ook dat was niet het geval. "Wel", sprak Socrates toen... "Als je wat je me wilt vertellen, niet waar, niet goed en niet noodzakelijk is, vergeet het dan en belast mij er niet mee."

Leven met de consequentie

"Spijt komt altijd te laat"

Wanneer je je roekeloos in het verkeer begeeft kan je of een ongeluk krijgen of misschien een boete. De politieagent kan aardig zijn en begrip hebben voor het feit dat je te hard hebt gereden maar wanneer het recht spreekt krijg je alsnog de boete. Wanneer je met vuurwerk stunt kan je blijvende littekens oplopen. Het geneest wel, maar de littekens blijven. Als mijn kind iets doet wat niet mag moet hij zich tenminste verontschuldigen, of krijgt hij straf. Ik vergeef hem, maar er zijn consequenties, daarmee leren ze toch verantwoording te dragen? We leven hier ook met de consequentie van de zondeval, en we leven met consequenties van onze eerder gemaakte keuze's.

Laatst werd ik geconfronteerd. In een groepje moeders werd heftig gediscussieerd over het gezinsleven en het buitenshuis houden van alle "kwade en boze" invloeden. 
Ik slikte moeizaam, maar deze keer werd mijn bijdrage niet gevraagd en verzonk ik in gedachten. Ik voelde de pijn, de wereld waar ze over spraken, "die wereld", was bij mij in huis. Dagelijks...
Ze stapelden zich op in mijn gedachten, en ze werden zwaar. Ik voelde de tranen naar boven komen en had de neiging om weg te vluchten van dit gesprek en deze gevoelens. 

Opeens liet Hij me zien dat niet mijn man de boosdoener was, maar ik met mijn zelfmedelijden, en hoe zwaar ik het wel niet had... Maar tegelijkertijd was daar ook Zijn troost.
Doe mij in de morgen Uw goedertierenheid horen, want ik vertrouw op U; maak mij de weg bekend die ik te gaan heb, want tot U hef ik mijn ziel op. Red mij van mijn vijanden, bij U schuil ik... Leer mij uw welbehagen te doen, want U bent mijn God. Laat Uw goede Geest mij leiden in een geëffend land. (HSV, Ps143 vs 7- 10) 

Hoe kunnen ze nu denken dat ze "de wereld"  buitenshuis kunnen houden door het stellen van regels. De wereld? Elke dag opnieuw moeten we strijden, juist ook tegen onszelf. Het vraagt elke dag opnieuw een houding vol van hem, voor Hem te leven. Hoe kan ik denken dat mijn man de wereld is, die wereld is ook de consequentie van mijn zonde en mijn eerder gemaakte keuze's. Ik koos ook voor het leven zonder God, destijds... Het vraagt elke dag opnieuw Zijn leiding en Zijn Geest. Het vraagt elke dag opnieuw keuze's, "voor een geheiligd leven, hoe we praktisch kunnen handelen en voorleven." 
Het belang is zo groot. Ik mag en kan niet lauw zijn, uiterlijk en innerlijk moet als voorbeeld dienen. Het seculiere leven zie ik niet als de grootste aanval, maar vraagt van ons christenen bewust en eerlijk te leven, liefdevol!
Maar er is hoop! Want ik heb mijn hoop op God gesteld. Wat de uitkomst straks ook zal zijn, Hij zal het goed maken. Hier op aarde of straks in het leven na dit leven.

Er is genade, maar dat betekent niet dat alle eerder gemaakte keuze's vanzelf  "opgelost" zijn. Het leert wel dat er keuze is hoe daarna om te gaan met die eerder gemaakte keuze's.

Als ik terugkijk naar de jaren nadat ik tot geloof kwam, en het "alleen" staan in geloof kan ik zeggen dat het me dichter bij God heeft gebracht. Elke dag opnieuw maakt(e) Hij zijn weg bekend!

Een keuze...

Laatst hoorde ik dat "vervolgde christenen" bidden voor ons, juist omdat zij zien dat "wij" achtervolgd worden door alles om ons heen, het materialisme. In het laatste Open Doors blad schreef Ron van der Spoel een mooi stuk over keuze in omgaan met lijden. Hij noemt voorbeelden van door moeilijke situaties heen bedenken dat het om Jezus gaat. Volharden, overeind blijven onder druk. Niet vluchten voor het lijden, maar samen met God er doorheen gaan (Rom 5) en hij sluit het artikel af (en ik sluit er van harte bij aan) met

'Niet eenzaam ga ik op de vijand aan. 

Sterk in Uw kracht, gerust in uw bescherming. 

Ik bouw op U, en ga in Uwe naam'.