Leven met de consequentie

"Spijt komt altijd te laat"

Wanneer je je roekeloos in het verkeer begeeft kan je of een ongeluk krijgen of misschien een boete. De politieagent kan aardig zijn en begrip hebben voor het feit dat je te hard hebt gereden maar wanneer het recht spreekt krijg je alsnog de boete. Wanneer je met vuurwerk stunt kan je blijvende littekens oplopen. Het geneest wel, maar de littekens blijven. Als mijn kind iets doet wat niet mag moet hij zich tenminste verontschuldigen, of krijgt hij straf. Ik vergeef hem, maar er zijn consequenties, daarmee leren ze toch verantwoording te dragen? We leven hier ook met de consequentie van de zondeval, en we leven met consequenties van onze eerder gemaakte keuze's.

Laatst werd ik geconfronteerd. In een groepje moeders werd heftig gediscussieerd over het gezinsleven en het buitenshuis houden van alle "kwade en boze" invloeden. 
Ik slikte moeizaam, maar deze keer werd mijn bijdrage niet gevraagd en verzonk ik in gedachten. Ik voelde de pijn, de wereld waar ze over spraken, "die wereld", was bij mij in huis. Dagelijks...
Ze stapelden zich op in mijn gedachten, en ze werden zwaar. Ik voelde de tranen naar boven komen en had de neiging om weg te vluchten van dit gesprek en deze gevoelens. 

Opeens liet Hij me zien dat niet mijn man de boosdoener was, maar ik met mijn zelfmedelijden, en hoe zwaar ik het wel niet had... Maar tegelijkertijd was daar ook Zijn troost.
Doe mij in de morgen Uw goedertierenheid horen, want ik vertrouw op U; maak mij de weg bekend die ik te gaan heb, want tot U hef ik mijn ziel op. Red mij van mijn vijanden, bij U schuil ik... Leer mij uw welbehagen te doen, want U bent mijn God. Laat Uw goede Geest mij leiden in een geëffend land. (HSV, Ps143 vs 7- 10) 

Hoe kunnen ze nu denken dat ze "de wereld"  buitenshuis kunnen houden door het stellen van regels. De wereld? Elke dag opnieuw moeten we strijden, juist ook tegen onszelf. Het vraagt elke dag opnieuw een houding vol van hem, voor Hem te leven. Hoe kan ik denken dat mijn man de wereld is, die wereld is ook de consequentie van mijn zonde en mijn eerder gemaakte keuze's. Ik koos ook voor het leven zonder God, destijds... Het vraagt elke dag opnieuw Zijn leiding en Zijn Geest. Het vraagt elke dag opnieuw keuze's, "voor een geheiligd leven, hoe we praktisch kunnen handelen en voorleven." 
Het belang is zo groot. Ik mag en kan niet lauw zijn, uiterlijk en innerlijk moet als voorbeeld dienen. Het seculiere leven zie ik niet als de grootste aanval, maar vraagt van ons christenen bewust en eerlijk te leven, liefdevol!
Maar er is hoop! Want ik heb mijn hoop op God gesteld. Wat de uitkomst straks ook zal zijn, Hij zal het goed maken. Hier op aarde of straks in het leven na dit leven.

Er is genade, maar dat betekent niet dat alle eerder gemaakte keuze's vanzelf  "opgelost" zijn. Het leert wel dat er keuze is hoe daarna om te gaan met die eerder gemaakte keuze's.

Als ik terugkijk naar de jaren nadat ik tot geloof kwam, en het "alleen" staan in geloof kan ik zeggen dat het me dichter bij God heeft gebracht. Elke dag opnieuw maakt(e) Hij zijn weg bekend!

Een keuze...

Laatst hoorde ik dat "vervolgde christenen" bidden voor ons, juist omdat zij zien dat "wij" achtervolgd worden door alles om ons heen, het materialisme. In het laatste Open Doors blad schreef Ron van der Spoel een mooi stuk over keuze in omgaan met lijden. Hij noemt voorbeelden van door moeilijke situaties heen bedenken dat het om Jezus gaat. Volharden, overeind blijven onder druk. Niet vluchten voor het lijden, maar samen met God er doorheen gaan (Rom 5) en hij sluit het artikel af (en ik sluit er van harte bij aan) met

'Niet eenzaam ga ik op de vijand aan. 

Sterk in Uw kracht, gerust in uw bescherming. 

Ik bouw op U, en ga in Uwe naam'.