Onkruid!

Ik huil en ben in paniek, verlies komt en ik kan het niet tegenhouden. Het glipt tussen mijn vingers door, het is frustrerend... zolang ik het nog probeer tegen te houden. Ik ben machteloos. Mijn hoofd kan het bijna niet dragen, en dan besef ik dat ik het moet accepteren...Er komt berusting, fase van verwerking, overgave naar God, ik voel me kwetsbaar en klein. 

In die fase ontmoette ik een "olifant", ze stampte rond in mijn domein. Ze trad het met beide voeten, en ik kon er niet boven staan, niet op dat moment...

Inwendig verwijt ik en zoek een manier om het te uiten, betaald te zetten, te laten voelen wat het met me deed. Waarom? Omdat ik me gekwetst en niet gezien voelde...

Het is een nare angel, waarvan ik weet dat ik moet vergeven, dat ik niet in boosheid verder moet leven...
Dat ik mijn boosheid niet moet voeden, omdat het groter wordt. 
In mij en om mij heen. 

Boosheid is onkruid, het woekert verder en verdrukt de mooiste planten. 
Het plantje wat voorzichtig en aarzelend groeide, de plant die al in bloei stond. 
Onkruid is sterk en kwaadaardig.

Welke plant geef je voeding?
En welke plant laat je voeden?  

Het leven in dankbaarheid met God geeft de mooiste bloemen. Die bloemen moeten groeien, hebben ruimte nodig. Ze zijn teer dus vanzelfsprekend hebben zij meer zorg en voeding nodig dan het onkruid. 
Met onkruid gaat het bijna vanzelf, het zoekt zijn weg wel naar alle kanten. En het heeft een harde aanpak nodig om het te verwijderen, omdat het niet vanzelf doodgaat. 

Zo zie ik het leven, wandelen zonder en wandelen met God. En gelukkig hebben wij een keuze, ik weet het en besluit de boosheid los te laten... en... ik hoef het helemaal niet alleen te doen! Hij is voor mij en naast mij en om mij heen... Heer U bent altijd bij mij!

Het lucht op en het geeft ruimte om weer adem te halen... 



Ik was bijna vergeten hoe het begon, wat er aan vooraf ging...