Oprecht vrouw zijn

Diep onder de indruk van het boek van Abbey Johnson, "ongepland" zocht ik naar de Nederlandse stichting Schreeuw om leven. De wetenschap dat God heeft ons bijna goddelijk heeft gemaakt (psalm 8) staat in schril contrast met zelfbeschikking over het leven. Het maakte me heel erg stil en verdrietig. De stichting beveel ik van harte aan in meeleven en gebed!

In het archief vond ik een prachtig artikel over oprecht vrouw zijn, wat ik graag met jullie wil delen:

Oprecht vrouw zijn

Wat heeft God het toch mooi gemaakt, het hart van de moeder voor haar kind. Al vroeg in de

zwangerschap wordt de moeder gevuld met liefde voor haar kindje. Het verlangen om haar kindje

te kunnen zien en vasthouden wordt steeds sterker. Tot het eindelijk zo ver is. Na de geboorte kan de moeder alleen maar aan de baby denken en draait haar hele wereld om haar nieuwe kindje. Dat is mooi. Dat is geweldig. Zo heeft God het gemaakt. En o, wat wordt onze vrouwelijke natuur enorm onderdrukt.

Onder het mom van emancipatie en rechten van de vrouw zijn we onszelf ook gaan onderdrukken.

Het lijkt er wel op alsof vrouwen geen kinderen meer mogen krijgen. Al op jonge leeftijd (vaak 14

jaar), beginnen meisjes met het slikken van de pil. Waarom? Omdat ze geen baby willen en mogen

krijgen, maar wel seks hebben. Hoe ongezond!! Hoe tegen natuurlijk!! Juist wanneer ons lichaam

zich ontwikkeld en voorbereid op het ontvangen van kinderen, drukken wij dat gelijk al de kop

in. Wat God zo mooi heeft bedacht en gemaakt, willen wij niet ontvangen. Ons diepe natuurlijke

hartsverlangen, ontkennen we, is niet welkom. In plaats van echte natuurlijke vrouwen te zijn die

hun lichaam kennen en ermee om kunnen gaan, onderdrukken we wie we zijn. We kiezen niet voor rein en heilig leven vol van liefde en vrijheid, maar voor lust, onreinheid en onderdrukking. Waarom? Omdat iedereen dat zo doet.

Moet je je voorstellen hoe erg het voor een moeder, die ongewenst zwanger is, om haar kindje

“weg te laten halen”. Haar diepe liefde vindt geen erkenning, maar wordt omgezet in afwijzing. In de meest intieme plek van een vrouw, die bedoeld is voor verbondsliefde en leven, wordt op brute wijze een moord gepleegd.

Maar als het kindje wel geboren wordt, dan gaat het vaak na drie maanden al naar de kinderopvang. Eerst zitten moeder en kind in één lichaam en zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden. Na de geboorte willen moeder en kind alleen maar samen zijn. Daarna doet een kind er ongeveer 20 jaar over om volledig zelfstandig te zijn. Maar wij vinden dat zo’n klein baby’tje al de hele dag zonder moeder moet kunnen en laten onze kinderen door anderen opvoeden. We verbreken de krachtige moeder-en-kind-band, omdat we willen werken en onszelf ontplooien. Maar onze moederliefde dan? Moeten we die juist niet ontplooien? De liefde waar we voor gemaakt zijn, die God in ons wil uitgieten, moeten we die geen ruimbaan geven? Moeten we onze kinderen niet alle liefde en geborgenheid geven die ze nodig hebben? De meeste vrouwen huilen de eerste keer dat ze hun net ontvangen baby’tje voor een dag bij de kinderopvang brengen, maar ze proberen niet te huilen. Ze onderdrukken het gemis. Waarom onderdrukken we onze gevoelens? Laten we onze gevoelens niet meer onderdrukken! Laten we onze vrouwelijkheid de vrijheid geven! Niet in uitdagendheid en aanlokkelijkheid, maar in ware God gegeven liefde.

geschreven door Els Joustra

Geplaatst op: 16 01 2013 op http://www.schreeuwomleven.nl/
(Met toestemming overgenomen)