Huwelijk, afhankelijk zijn van je man

"De vrouw is als hulp van de man geschapen."

Het waren laatst wat gedachten rondom de uitspraken van minister Jet Bussemaker, die opriep niet afhankelijk van je man te moeten zijn... Het riep vele reacties op en een stevig debat. Vanuit verschillende standpunten werd een werkende vrouw of een niet werkende vrouw bekritiseerd. Ik wil met deze blog niet meedoen met een stellig standpunt in te nemen over of je als vrouw zijnde met een gezin wel of niet mag werken. 

Ik heb wel een mening zoals het voor mij is. Naast het dienen van God werd ik duidelijk geroepen om mijn eerste prioriteit op mijn gezin te richten. Daarmee wil ik niet beweren dat de vrouw niet mag werken, want ik lees in spreuken 31 dat deze vrouw behoorlijk actief is.
Een van mijn eerste gedachten bij de toespraak was trouwens dat ik gelukkig als eerste afhankelijk ben van de Heere. Maar daarnaast wil ik leven zoals God bedoelt heeft. 
Genesis, de vrouw is geschapen als hulp van de man. En de spreukenvrouw? Ze doet zaken die haar man goeddoen. Daar ligt de eerste taak, goed- doen aan je man. Als hulp tegenover je man, het is een gegeven. Goeddoen aan je man: je kan hem trouw blijven ook als de verliefdheid weg is en dat is goed. Maar door hem oprecht te respecteren en te bewonderen uit zich dat je hem echt lief hebt.

Liefhebben door te respecteren: waardering om zijn kwaliteiten, zijn inzet. Rekening houden met hem. Luisteren, aanmoedigen, liefhebben. Volgen in alle dingen die goed zijn.

Weet je, als ik van mijn man afhankelijk ben, heb ik meer om hem te bewonderen. En laat nu bewondering en kameraadschap in de top 5 van eerste behoeften van de man staan. Laat ik het toepassen op mijn echtgenoot. Door hem te bewonderen om wie hij is, hoe hij geschapen is als man voor mij wordt een wezenlijke behoefte vervuld. Ik luister naar hem, waardoor ik zijn eerste "maatje" ook ben. Het is een wisselwerking, ik zet me in voor mijn man, ik ondersteun hem omdat hij dit nodig heeft. Ik ontvang liefde omdat hij zich gesteund voelt. En die liefde en waardering heb ik ook nodig. 

Is daar nu onderzoek voor nodig vraag ik me oprecht af? God heeft ons zo gemaakt dat we elkaar aanvullen...

Stiekem denk ik dat huwelijken er sterker door kunnen worden, door juist afhankelijk te zijn van de man, omdat God het zo bedoeld heeft!
Door mijn eerste prioriteit in mijn onafhankelijkheid te zetten, werk en carrière heb ik mijn man steeds minder nodig. Eens hoorde ik een psycholoog als relatie- advies geven, zoek naar wat je verbindt, gezamenlijke interesses, leuke dingen. Nou ik denk dat ik het antwoord heb gevonden: "een team zijn als vrouw en man in ons huwelijk". Hij heeft mij nodig, en ik heb hem nodig. 

Zouden niet veel meer huwelijk te redden zijn als we als eerste afhankelijk van God zijn en daarna van onze echtgenoot? 

Vaderdag

Vaderdag is een feestdag ter ere van vaders, waarbij hun vaderschap, vaderlijke plichten en de invloed van vaders in de samenleving wordt gevierd. Naar verluidt is Vaderdag in 1909 geïntroduceerd door mevrouw Sonora Smart Dodd, uit de staat Washington, waarbij zij haar vader wilde eren, William Jackson Smart, een veteraan uit de Amerikaanse Burgeroorlog, die weduwnaar was geworden, nadat zijn vrouw in het kraambed bij de geboorte van het zesde kind gestorven was. Toen zijn dochter volwassen geworden was, wilde ze de kracht en het doorzettingsvermogen van haar vader onder de aandacht brengen. Zij was hiervoor geïnspireerd door Anna Jarvis, die een jaar eerder een Moederdag had gelanceerd.

Bron: wikipedia

Het is een mooi gebaar om papa in het zonnetje te zetten. Speciale dagen in het leven geroepen helpen daarbij. Het is belangrijk kinderen te stimuleren blij te zijn met een vader die zorgt. Belangrijk de waardering te laten uiten door een (klein gebaar), zelfgemaakte tekening of knutsel, persoonlijke woorden. Het geeft de dag een feestelijke omlijsting!

Gisteren las ik bovenstaande informatie op wikipedia: "een feestdag ter ere van vaders". Ik overdacht het stukje en wilde hem aanvullen. (Overigens niet om na te laten onze aardse vader en moeder te eren en te respecteren.) Persoonlijk ben ik blij, dankbaar en verwonderd dat de zorg van mijn hemelse Vader ook voor mij was en is. Dat te beseffen vervuld me met grote dankbaarheid!

Zo is het toch elke dag Vaderdag, een dag ter ere van Onze Vader in de Hemel?

Klittenbos

Vroeger als meisje had ik lange haren en als mijn moeder ze kamde vroeg ik standaard of het niet zachter kon, omdat het me pijn deed. Er zat altijd wel een klit in…
Inmiddels heb ik geleerd dat wanneer je het haar samenpakt de klitten er beter en vooral pijnlozer uit te halen zijn. Of pluk voor pluk borstelen. Een vlecht voor het slapengaan helpt voor de volgende morgen. Een conditioner gebruiken tijdens het wassen. Het is niet zo dat de klitten weg zijn, maar er zijn toch genoeg manieren om er mee om te gaan.

Mijn hoofd lijkt ook wel een "klittenbos", het lijken allemaal “gedachten- strengetjes”.

“Hou vol” roept de ene, “Hoop op God” roept de ander. Ergens zingen er psalmen en gezangen op de achtergrond. Twijfel en verdriet is het “strengetje”  van hoofd naar wat mijn hart raakt. Het is een gemene klit en blijft pijn doen als de borstel hem raakt. Hij zit verborgen onder het kapsel van vertrouwen en hopen op God. Als ik het op de verkeerde manier behandel, blijf ik bij die klit, blijf ik de pijn toelaten. Het brengt mijn zorgvuldige kapsel en alle manieren om het in stijl te houden in de war. Het brengt de klit onnodig aan de oppervlakte.

Het is tijd voor een blik in de spiegel om het totaalplaatje te zien. Tijd om te bekijken welke verzorging het totaalplaatje nodig heeft en welke materialen er aangeschaft moeten worden.

"We zijn een sieraad in Zijn ogen!"

 Een prachtig sieraad wat aandacht vraagt en verzorging!

Ik kijk in de spiegel en zie een kind van God, voel en weet Gods hand in mijn leven. Ik zie zegeningen… Ik zie en voel verdriet en moeiten, het maakt deel uit van mijn leven. 
Het maakt deel uit van mijn leven, maar niet heel mijn leven! 
Het is er en mag er zijn: niet overheersend, niet verlammend en niet als een blijvende "klittenbos". 

Ik mag uithuilen, maar daarna opstaan, ik mag weer verdergaan.

Hij reikt de beker aan, omdat alleen de weg te zwaar zou zijn. 

Met vreugde vrouw zijn

Het is niet altijd "halleluja, looft den Heer" bij mij. Het is niet dat ik depressief ben, maar soms ontbreekt me moed en doorzicht. Ik voel dat ik Zijn kracht elke dag nodig heb. Het leven geeft me niet altijd vreugde, soms ook verdriet en moeheid. Moe zijn van wat het leven van me vraagt. Ik ben blij met mede- gelovigen die me eerlijk durven te zeggen (of schrijven) dat ze door een dal gaan, dat soms het zicht op Christus ontbreekt. Ik ben nog dankbaarder ervoor dat ze me een blik gunnen hoe het zicht op Christus terugkomt. Dat geeft bemoediging, het zijn voorbeelden waarvan ik leer, dank je wel!

Moe zijn wat het leven van me vraagt, "momentopnames"...  

Zijn het de hormonen, is het karakter, verleden, lichamelijke kracht, energie, balans in het leven, vele taken die wachten of het vaste vertrouwen op God? Is het iets waar ik me beter op voor kan bereiden? 

In mijn vorige blogje schreef ik over de zegeningen die voor het oprapen liggen. Afgelopen week verstuurde ik mijn blogje, dus "moest" ik dankbaar zijn ;). 

"Dank U voor alle zegeningen", 

maar ze waren op één of andere manier loodzwaar te tillen. Ik dankte wel en vroeg Gods kracht elke dag opnieuw, maar ik genoot er niet van.

Ik sprak een vriendin: "wil je niet teveel, ben je niet te gefocust op alles wat je goed moet doen?" vroeg ze mij. Een goede leerling van Jezus, vrouw zijn, echtgenote en moeder, oog hebben voor mijn naaste. Taak om Jezus liefde uit te dragen door mijn levenswandel, vruchten van geloof, en "gewoon" mijn dagelijkse taken.  

Zelfvertrouwen ja, ik heb mijn identiteit in Jezus Christus, zonder twijfel. Maar als ik moe ben, doe ik het niet goed genoeg. "Gefaald, hoor ik dan, niet zo goed, kan beter." 

Een middag "niets" doen, dan heb ik ook geen voldoening in mijn dagelijkse taken, want ze blijven liggen en morgen ligt er meer te wachten op me... En als ik doorga met mijn dagelijkse taken zonder vreugde, ben ik natuurlijk achteraf blij dat ik wat gedaan heb, maar het is zo leeg! 

... deze week zonder vreugde, en het drukte me neer.

Misschien moet ik om vreugde bidden, en begon mijn dag met deze gedachten bij Hem neer te leggen. Die middag liep ik naar de brievenbus om nog even een brief te posten, in gedachten keek ik naar de tegels waarover ik liep en besefte opeens dat ik blij was, een geschenk uit de hemel, mijn vreugde is in God! 

De zon schijnt! Kijk omhoog!

Je vreugde is in God, verblijd je in Hem! Zolang je leeft is je taak hier op aarde nog niet af, het leven is een geschenk van Hem, om je te verblijden in Hem. Eeuwige vreugde in Hem, geen gelatenheid in de taak en de plek die Hij mij gaf. Maar bezien vanuit het perspectief dat Hij mij en jou met een speciale reden deze taak, deze plek gaf. Geef Hem de eer en doe het met vreugde!

Wees niet bedroefd, want de vreugde van de Heere, dat is uw kracht. (Neh 8)

Bron

Ga deze week in vreugde, voor je schepper!

Tel je zegeningen III

In de huiskamer lag een verdwaalde sok naast een legoblokje. Schoenen van de jongste waren onvindbaar toen we naar school moesten. Toen ik terugkwam wachtte de vaatwasser, het aanrecht was aangekoekt (manlief had gisteren de afwas voor me gedaan ;). In de badkamer lag een hoop met was. De verkenningstocht in huis was nog niet afgelopen. De slaapkamers waren een verzameling van knutselwerkjes, met de grootste liefde gemaakt (gooi ze maar eens weg!). Zucht... Net als buhdenkseltje bedacht ik me vanmorgen waar ik zou kunnen beginnen...

Terwijl ik begon met het aanrecht en de kamer op te ruimen dacht ik na. Ik wilde een vervolg schrijven op mijn eerder geschreven blogjes "Tel je zegeningen" en "Tel je zegeningen II".
Dankbaarheid kun je leren. Dankbaarheid geeft rust, een hart vol vrede. Het zorgt ervoor dat ik God als gever van alle dingen zie. Tel je zegeningen, tel ze één voor één en "Je ziet Gods liefde dan door alles heen..." 
Een dagelijkse oefening...
Maar hoe blijf ik er dagelijks op letten vroeg ik mezelf af? Zal ik ze opschrijven totdat ik er duizend heb en dan ook niet stoppen... Verzin ik een creatieve manier door een tastbare herinneringen te verzamelen in een lijst of pot? Stel ik mezelf elke dag vragen om me er bewust van te zijn, die ik vervolgens opschrijf in mijn dagboek/ schrift. 

Ik zag de volgende foto en glimlachte... Hoezo moeilijk denken? Het inspireerde me "om te denken" en mijn dagelijkse zegening te zien... 

Bron: time-warp-wife-blog

Laten we niet moe worden goed te doen. Laten wij dus, als wij gelegenheid hebben, goeddoen aan allen, maar vooral aan de huisgenoten van het geloof. (Galaten 6: 9-10)

Elke dag is opnieuw gevuld met kansen om goed te doen. Elke dag een kans te dienen voor Jezus. Een kans te zorgen voor mijn gezin. Jezus zegende mij met een echtgenoot en kinderen. Elke dag is een geschenk uit Zijn hand! 

"Wauw, ik mag zo dicht bij mijn gezin zijn om Gods liefde te delen"

"De zegeningen liggen voor het oprapen!" 

Er wacht een kans in de keuken, een kans in de badkamer, een kans bij de tranen van mijn kind...

Elke dag het voorrecht voor mijn gezin te mogen zorgen en tot zegen te zijn.

Vader, maak mij tot een zegen, hier thuis! 

Van Uw liefde delend, waarin wij zelf tot bron van zegen zijn!