donderdag 28 november 2013

Hij was er toen ook al bij!

Ben je ook weleens verbaasd of verwonderd als je terugkijkt op je leven zonder Hem dat je zo duidelijk Zijn leiding ziet? Opeens... achteraf terwijl je er toen niet mee bezig was?


Ik heb in mijn leven meer jaren zonder God geleefd dan jaren met Hem. Ik groeide wel op met het geloof hoor. Geloof ja... en wat dat inhield is de veel gehoorde kritiek, "de religie", de regels. Mijn jeugd bestond uit regels, strenge regels waardoor ik binnen de paden moest blijven van "het geloof". 

Dat het om Jezus ging? Dat God alleen de eer moest krijgen? Dat echt geloven ook leven voor Hem is? Dat geloven een relatie hebben met Hem is? Dat geloven zo een krachtbron is? En ik kan nog wel even doorgaan met al die vragen, waar ik ook een ontkennend antwoord op kan geven. Zo ontzettend arm, zo ontzettend leeg, zo een gemis.

Onbekeerd met de bijbel op schoot...

En waarom ik er over schrijf is niet omdat ik wil schoppen tegen mijn verleden, tegen regels op zich. Alleen het is niet de basis van het geloof! Het onderwerp ligt zo dicht aan mijn hart. Het raakt me zo als ik mensen "leeg" zie leven en oordelen over andere mensen die niet bekeerd kunnen worden of zijn. Niet bekeerd, niet wedergeboren omdat ze zich niet genoeg aan de regels houden, of niet voldoen aan de regels die men opgesteld heeft om bekeerd te kunnen zijn. 
Er is vergeten dat Jezus naar de aarde kwam voor onze zonden.

Slechts weinigen kunnen bekeerd worden, het was een kader in mijn hoofd geworden waardoor ik niet bekeerd kon worden. Hoe ik ook leefde en wat ik ook deed, onbereikbaar. Een gesloten deur, zelfs later op volwassen leeftijd, met eigen keuze's kon ik verwonderd zijn om de verandering van anderen maar voor mij was het niet mogelijk. Het stond gewoon vast, en was zo duivels sterk, een blokkade om Hem echt te gaan zoeken. Voor iedereen, maar niet voor mij.

Bekering bij mensen was moeilijker dan bij God.

"De dingen die onmogelijk zijn bij de mensen, zijn mogelijk bij God" (Lukas 18:27)

En toch Hij hield me vast, ik maakte niet de foute keuze's op momenten dat ik ze (ge)makkelijk had kunnen maken. Hij leidde mij al die jaren en raakte mij aan, ik raakte meer en meer overtuigd dat Jezus leefde en ook voor mij gestorven was omdat Hij kwam voor de zonden van de hele wereld, geen uitzonderingen!



En Ik zeg u: Bid, en u zal gegeven worden; zoek, en u zult vinden; klop, en er zal voor u opengedaan worden. (Lukas 11:7)






-wordt vervolgd-




donderdag 14 november 2013

Hoe overtuig je?

Er is verschil tussen onverschillig en kritisch. Ergens denk ik dat een onverschillige houding verder weg staat dan een kritische houding. Maar ik weet niet wat makkelijker is in het omgaan met anderen die niet geloven.
Ik denk dat de onverschillige ongelovige te vergelijken is met het zaad wat op de rotssteen valt. De kritische ongelovige met het zaad wat verstikt wordt. Maar bij beiden valt het niet in goede aarde.


Dat voel je...
En wat doe je ermee?

Bij mijn kritische gesprekspartner heb ik de neiging te gaan debatteren, overtuigen en getuigen, fanatiek op te veren omdat ik de kans "voel" iemand een zetje tot het geloof te geven. 
Bij mijn onverschillige gesprekspartner ben ik sneller geneigd mezelf gekwetst te voelen, omdat "alles" afketst. En er geen gesprek mogelijk is.

Laatst was ik als toehoorder aanwezig bij een gesprek van de criticus en een enthousiast herboren christen. Ik herkende het opveren, hij greep de kans met beide handen om te getuigen van zijn Heer! Ik voelde mee met hem en was blij om zijn vrijmoedigheid. Maar hoe meer het gesprek vorderde hoe meer een  buikpijn gevoel ik kreeg. De zogenaamde belangstelling van de criticus maakte plaats voor het onbeschaamd afvuren van kritische vragen. Er werd niet geluisterd en er was geen openheid, maar er werd geprobeerd iemand klem te zetten. Het vooroordeel wat er was moest bevestiging krijgen. Het was een jammerlijk gesprek, de boodschap kwam niet over.
Mijn medebroeder had daarentegen niets door en ging door met beantwoorden van alle vragen, het enthousiasme was niet kapot te krijgen, ook al mocht hij niet eens uitpraten. 

Toen ik afgelopen week een gesprek had met een criticus kwam dit gesprek in mijn gedachten. In plaats van op te veren, heb ik naar achteren geleund. En zelf vragen terug gesteld, geprobeerd mijn gesprekspartner te begrijpen in plaats van mijn geloof in God te verdedigen alsof ik God moet verdedigen?!

Ik kan niemand bekeren.
(Soms) moet ik veel meer aan God zelf overlaten en bidden voor die goede aarde. Hij is machtig, groot en goed. Van Hem verwachten!

Niet door onze kracht of geweld, maar door Zijn Geest!