Teleurstelling in het geloof

De regelmaat van mijn blogs is eruit. En ik zal jullie opbiechten waardoor het komt. Ik was teleurgesteld en moe. Onrustig van "dagelijkse" teleurstellingen en de teleurstelling dat gebeden niet (direct of zichtbaar voor mij) verhoord werden. Ik zocht richting en ik vond hem niet. Ik bad, maar het bleef stil. 

Ken je dat? Het is om wanhopig van te worden. Het was niet wat ik wilde maar het gebeurde en ik wankelde, het voelde alsof ik er alleen voor stond. Ik voelde me een huichelaar tegenover mijn gezin, op de Bijbelkring en tegenover God? Eigenlijk was ik nog het meest teleurgesteld in God. Die Hand die mij leidt was weg, het Licht op mijn pad? Het was donker...

Mijn toewijding aan God werd makkelijker en slordiger. Achteraf ging het daar echt goed mis, het contact met God werd minder. Mijn hoop en verwachting waren niet meer op Hem.

Hoe kan Hij me leiden als ik Hem de kans niet geef,

Hoe kan Hij antwoorden als ik het antwoord niet afwacht?

Hoe kan Hij spreken als ik Zijn stilte niet opzoek? 

Dit vind ik zo moeilijk elke keer weer opnieuw, mijn teleurstelling over te geven, mijn verwijten te belijden, mijn schuld te erkennen.  

Ik las in "Een moeder naar Gods hart" (dagboekje van Elizabeth George) om bij het tekort schieten van wijsheid deze te vragen (Jak 1:5), je zal het ook ontvangen. Om daarmee direct te beginnen kreeg ik de handreiking elke dag een hoofdstuk uit Spreuken te lezen, overeenkomend met de datum en een vers te kiezen die tot je hart spreekt.

Dit was mijn tekst: 

Wie zijn overtredingen bedekt, zal niet voorspoedig zijn, maar wie ze belijdt en nalaat, zal barmhartigheid verkrijgen. (Spreuken 28:13)