Klittenbos

Vroeger als meisje had ik lange haren en als mijn moeder ze kamde vroeg ik standaard of het niet zachter kon, omdat het me pijn deed. Er zat altijd wel een klit in…
Inmiddels heb ik geleerd dat wanneer je het haar samenpakt de klitten er beter en vooral pijnlozer uit te halen zijn. Of pluk voor pluk borstelen. Een vlecht voor het slapengaan helpt voor de volgende morgen. Een conditioner gebruiken tijdens het wassen. Het is niet zo dat de klitten weg zijn, maar er zijn toch genoeg manieren om er mee om te gaan.

Mijn hoofd lijkt ook wel een "klittenbos", het lijken allemaal “gedachten- strengetjes”.

“Hou vol” roept de ene, “Hoop op God” roept de ander. Ergens zingen er psalmen en gezangen op de achtergrond. Twijfel en verdriet is het “strengetje”  van hoofd naar wat mijn hart raakt. Het is een gemene klit en blijft pijn doen als de borstel hem raakt. Hij zit verborgen onder het kapsel van vertrouwen en hopen op God. Als ik het op de verkeerde manier behandel, blijf ik bij die klit, blijf ik de pijn toelaten. Het brengt mijn zorgvuldige kapsel en alle manieren om het in stijl te houden in de war. Het brengt de klit onnodig aan de oppervlakte.

Het is tijd voor een blik in de spiegel om het totaalplaatje te zien. Tijd om te bekijken welke verzorging het totaalplaatje nodig heeft en welke materialen er aangeschaft moeten worden.

"We zijn een sieraad in Zijn ogen!"

 Een prachtig sieraad wat aandacht vraagt en verzorging!

Ik kijk in de spiegel en zie een kind van God, voel en weet Gods hand in mijn leven. Ik zie zegeningen… Ik zie en voel verdriet en moeiten, het maakt deel uit van mijn leven. 
Het maakt deel uit van mijn leven, maar niet heel mijn leven! 
Het is er en mag er zijn: niet overheersend, niet verlammend en niet als een blijvende "klittenbos". 

Ik mag uithuilen, maar daarna opstaan, ik mag weer verdergaan.

Hij reikt de beker aan, omdat alleen de weg te zwaar zou zijn.